" ඔය තණ්හාව අතෑරලා
වරෙල්ලා
අපි යමු
පාර පෙන්වන්නම් මම
ඇහැකි විදියට
මනුෂ්‍යත්වය පිරි අපේ ලෝකෙට
පය තියන්නට ආයෙමත්"
(-ගුරු පඬුර-)
සෑම කවියකටම රටාවක් ඇත. ලෝකයේ යාථාර්ථය කවියකින් දකින්නට ඇහැකිනම් ? එය ඉතා සුන්දරය. හදවතක් සුන්දර වන තරමටම ඒ හදවතින් ගලා එන්නේ මියුරු ලාලසාවක් ගැබ් වන අපූර්ව වදන්ය.ඒ වදන් කවියක් වන්නේම ඒවාට යථාර්ථය කැටි කල විටය.ඒ මගේ හැගීමය. කසුන්සලා කිවිදියගේ "ඉලපත් රටා" කාව්‍ය සංග්‍රහයද ඒ වැන්නකි. ඇයගේ මේ කාව්‍ය සංග්‍රහය පුරාවටම දිවෙන්නේ සුන්දර කවිය.
ඇයගේ "නොදැක්ම"කවි පංතිය මා අාසාම වර්ගයේ කවි පංතියකි. ඇය මේ සදහා අනුභූතිය කරගන්නේ බසය‍ේ ගමනක් යන අවස්ථාවක සංසිද්ධියකි. එම අද්දැකීම යම් උපකල්පනයක් චිත්ත රූපයන් මවාලමින් රචනා කරන මේ කවිය ක්ෂණිකව ලියැවුන රස කවියකි.
"වැඩියා බුදු පුතෙක්
හිරිකඩ වැස්ස යටින්
උනා මා සළුව
ඉහළුවා ඉහම උඩින්
"විලි නැති මේ ගෑණි"
දෙස් තැබූ එවුන්
මා සිත නොව
නිරුවත් ලැම බැළුවේ ඉතිං"
(-නොදැක්ම පි;26)
.වායුසමනය කල බසයක නැගී ගමනාන්තයක් සොයා වඩින සඟ නමක් ඉදිරි අසුනේ අසුන්ගෙන සිටී A/C කවුළු තුලින් වැටෙන දිය ශීරාවන් බිංදු ලෙස සඟ නමගේ මුඬු කල හිසට වැටෙන'යුරු කිවිදියගේ නෙත ගැටේ. එම අවස්ථාව ඇය වැස්සකට උපකල්පනය කරමින් සමාජයේ යම් කතිකාවක් ගොඩ නැගීමට යම් උත්සායක් දරයි.
"වැඩියා බුදු පුතෙක්
හිරිකඬ වැස්ස යටින්
උණා මා සළුව
ඉහළුවා ඉහට උඩින්."
ඉහත සංසිද්ධිය කවිය සඳහා යොදා ගන්නා සැටි ඉතා අපූරුය. ප්‍රශංසනීය ය. ඉන් පසු ඇය ඒ සිද්ධිය පිලිබද සමාජයේ යම් කතිවකට ඉඩ හසර ඉචා සරලව ලබා දේ.
"විලි නැති මේ ගෑණි
දෙස් තැබූ දෙපස එවුන්
මා සිත නොව
නිරුවත් ලැම බැළුවේ ඉතිං"
ඇයට ඉහත සඟ නමගේ හිස රැදුණු දිය බිදු පිසලන්න සිතක් පහල වූවා විය හැක. නමුත් ඇයට ඒසිත පහල වු වනම බැහැර වන්නට බැහැර වන්නට ඇත. මන්ද? සමාජයේ යම් කිසි දෝශ දර්ශනයක් ඒ සම්බන්දව ගොඩ නැගී ඇති බැවිනි.
අද භික්ෂුවකගේ පා දෙවීම ගැහැනියට තහනම්ය. බමුණු මත බුද්ධාගමට ප්‍රවේශය වී ඇත. මේ කවියේ අපූර්වත්වය ගොඩ නැගෙන්නෙ ඒ නිසාය. යට හංගා ඇති ශ්‍රද්ධාව හා භක්තිය පිලිබදව කතිකාවක් ගොඩනැගුවාට කසුන්සලා කිවිදියට ස්තූති පූර්වක විය යුතුය.
ඇය ගේ "රැවටීම"කවි පංතියද අපූරුය. එම කවිය තුල රැවටීමකට වඩා දකින්නේ මව් ගුණයයි.
"තෙහෙට්ටුයි වගේ දෝණිට
ආපු ගමන් ඇදට වැටිල
විවර කෙරූ අත් බෑගය
තුරුළු කරන් කිටි කිටියට
නිදියාපන් සැහැල්ලුවෙන්
බෑගය ගත්තේ හොරැහින්
"Postino2" කාඩ් එකක්
(-පි;34)
ඉහත සඳහන් කවියේ ඇතුලාන්තයටමා ඉතා කැමැතිය. මව්වරුන් දරුවන්ට ආදරය කරන්නේ මහා පුදුමාන්තර ලෙන්ගතුකමකින්ය. විශේෂයෙන්ම දියණියකගේ ලගම මිතුරිය වෙන්න‍ේද අම්මාය. ගමන් මල්ල තුරුළු කරන් නිදන එක අසීරුය. එය අම්මා කෙනෙකුට දරා ගැනීම අපහසුය. මාතෘ සෙනෙහසින් යුතුව ඇය නිදන ඇද වියලේ ඇති බෑගය පසෙකට ගන්නෙද ඒ මව් ගුණය නිසාය. කිවිදිය මේ කවිය තුලින් ගෙනෙන කාරණා දෙකකි. එහි ප්‍රධානම කාරණය රැවටීමය. අනෙක මන් ගුණය ය. එතැනදි කිවිදිය යම් තරමක් සාර්ථකය.
"නෑ ලැජ්ජා" කවි පංතියද අපූරුය. ඇය එහිදී කියන්නට යන කවිය ගැඹුරු තේමාවකි. නමුත් කිවිදිය එහිදී පරාජ වී ඇති සෙයක් මට හැගේ.
(පිටු:43.)
"කුලියට ගත්
ඇට මස් ලේ නහර වලින්
හමන දුඟද
සුළගේ මුසු වී හොරැහින්
උමතුවෙන් වගේ
නර සිත් පිනවා
පටලවයි ගතේ
නෙක සේද වලාවන්
(-කුලියට නවාතැනක්- පි;42)
ඉතා අපූර්ව කවි පංතියකි කුලියට නවාතැන් පොළක් "
ප්රබුද්ධ කාව්‍ය සංග්‍රහයේදී සේඛර මෙසේ කියයි.
ප්රබුද්ධ ,
හිස්ය මේ ජීවිතය බොල්ය
බලව,
රන් දුහුල් සළු
සුවඳ විලවුන් අතර
නිරුවත්ව පෙනෙන
කුහකකම"
(-ප්රබුද්ධ- සේඛර)
සංසාරයේ සැටි අපූරුවට සජ්ජායනය කරන කවියකි. ඉහත කවිය.
" නවාතැන් පොලෙන්
හෙට නික්මී යන්නට වෙයි
සිනිදු සේල උණා
කසාවත ගත සරසයි
අඩවන් නෙත්
කරුණා බැලුම් හෙලා
බුදුන් දකින්නට
පිං කෙත් නුවනින් වපුරයි"
කිවිදියගේ සංසාර දැක්ම හරිම මනරම්ය. කළාව යනු ආන්නදයෙන් ප්‍රඥාව කරා මිනිසා රැගෙන යන්නකි.
හතලිස් නවය පිටේ එන "නෙත - සිත - ගත" යන කවියේදී ඇය සිත ගැන මෙසේ කියයි.
" අනුරපුරෙන් ගෙන ආ කළු ගලකින්
ඔප වූ සදකඩ පහණ නුඹයි
කැටයම් ලා නෙක සඳ සිය ගනනින්
කොළඹට ලොල් වූ නුඹේ සිතයි
(49;පිට.)
දූරංගමං ඒකචරං
අසරීරං ගුහාසයං
යෙ චිත්තං සඤ්ඤමෙස්සන්ති
මොක්ඛන්ති මාර බන්ධනා
(ධම්ම පද චිත්ත වග්ග)
සිතේ සෙලෙවන ගතිය,නෙතක ආශක්ත බව ගතක තද ගතිය. ඇය හරි අපූරුවට කවියක් කරයි.
"යුක්තියේ දෙව්දුව" කවියේදී කිවිඳිය බිරිඳ පිළිබඳව ඉතා අපූරු රූපකයක් ගෙන හැර පායි.
"විලි බියෙන් හිනැහෙන
පොකැට්ටුව දුටුවාම
ගෙපැළ ලිප්ගල රකින
ඇගෙ සිරිය මැවුනාද "
(පි : 48)
සතතාභ්‍යාසය තුලින් පමණක්ම අපූර්ව නිර්මාණයක් බිහිකර ගත හැකිය. ඒ බව ඇයගේ දෙවන කාව්‍ය සංග්‍රහය වන " අවසරයි කුහුඹුවනි " හරහා මනාව විෂද කරයි. කවි ලොවෙහි ඉදිරියට යාමට ඇයට ශුභ ප්‍රාර්ථනා කරමි!
|ගුරුගොඩ සිරිවිමල
No comments:
Post a Comment