|ඔබ නිදි කරවා මම යන්නම් | ප්‍රේමණීය විරහව සහ මනෝරාජික ප්‍රේමයේ යථාර්ථය

 මම ප්‍රේමය ගැන මම සොයා බලමි. ප්‍රේමය කුමක් දැයි වැටහෙන තුරු සොයමි. වෙහෙසෙමි. ප්‍රේමයේ යම් යම් තැන් මට ග්‍රහණය වී ඇත. ඒවා පෙම් කරමින් සොයා ගත් පෞද්ගලික පර්යේෂණ ප්‍රතිඵල ය. මේ සියල්ලක් අවසන ප්‍රේමයෙ හි අග්‍රඵලය විරහවක් දැයි බෞද්ධානුකූල දෘෂ්ඨියකින් ප්‍රේමය දෙස බැලීමට මා නැඹුරු වුනෙමි. 

  ප්‍රේමය වියැකී ගොස් විරහවේ අන්තය දැඩිව අල්වා ගත් පසු අපට ප්‍රේමය විග්‍රහ කරගැනීමට ඇති සියළු සාධකයන් හමුවෙතියි සිතමු. එනම් ප්‍රේමය නම් විරහව යැයි මා අර්ථ දක්වන්නේ නැත. නමුත් ඕනෑම අයෙකු පෙම් කිරීමට ආරම්භය සකස් වන්නේ විරහවෙන් පසුවයි යන්න මාගේ දැඩි විශ්වාසය යි. 

 අම්මෙක්ට දරුවෙක් පෙම් කරන්නේ යම් ලෙසකද දරුවෙක්ට අම්මා කෙනෙකු පෙම් කරන්නේ යම් ලෙසකින්ද ඒ අයුරින්ම විරුද්ධ ලිංගිකයන් හෝ සම ලිංගිකයන් අතර වන යෞවනත්වයේ ප්‍රේමය දිගු විය යුතුයි මා සිතමි. යොවුන්, තරුණ, වැඩිහිටි, ඕනෑම අයෙකු මවකට වඩා පෙම් කරන්නේ තම ආදර වන්තියට හෝ ආදරවන්තයට විය හැක. එය ඒකාන්ත ලක්ෂණයක් නොවුන ද එහි බහුතර පෙනී සිටීම එසේමය. එසේත් නැතිනම් මවට ද, පෙම්වතාට/ පෙම්වතියට සම සම ප්‍රේමයක් දැක්වීම සුළභ කරුණකි.

 මළ ඉර බසිනා සැන්දෑ යාමේ ගීය රචනා වන්නේ සේකරයන් අතිනි. ගයන්නේ අමරදේවයන් ය. මට හිතෙන විදියට මා විග්‍රහ කරන්න යන ප්‍රේමයේ වින්දනීය මොහොත සේකරයන් අතපත ගා ඇති බවය. සේකරයන් මළ ඉර බසිනා සැන්දෑ යාමේ ගීය කුමක් අරඹයා රචනා කළාදැ'යි අප තුළ අදහසක් නැත. නමුත් අමරදේවයන් මිය ගිය මොහොතේ අමරදේවයන් වෙනුවෙන් මුහුණු පොතේ ලියැවුණු සෝ වදන් අතරෙහි සුළභව දැක්වුනේ මේ ගීයේ මුල් පද පෙළයි. අමරදේවයන්ගේ අවසන් කටයුතු සිදුවන මොහොතේ චිතකයට ගිනි දල්වන මොහොතේ මේ ගීය වාදනය වූ බව මතකය. අමරදේවයන්ගේ ප්‍රියාව වන විමලා අමරදේවයන් අමරදේවයන්ගේ දෙණ බදා හඬන මොහොතේ ගත් සේයාරුවකට මේ ගීයේ පද පෙළ අමුණා තුබූ අයුරු මට මතකය. ඒ ද ප්‍රේමයේ ස්වභාවයන්මය. මිනිසුන් බොහෝ දෙනෙක් අමරදේවයන්ට පෙම් කරන්නේ දැන් ය. මිය ගිය පසුය. ඒ ද මිනිස් ස්වභාවයම ය. අප තුළින් ඇති වන සෑම වින්දනයකම සතුට ලබන්නේ ඒ වින්දනය අප තුළින් බැහැර වූ පසුය. එය ස්වභාවයක් ද? අප පුරුදු වී ඇති අයුරුද ? යන්න ප්‍රශ්නාර්ථයකි. කෙසේ වෙතුදු සේකරයන් මේ ගීය තුළින් අපට පෙන්වා දෙන්නේ ප්‍රේම ෆැන්ටසියාවයැයි කිවහොත් නිවැරදිය. ප්‍රේමවන්තයා ඊළඟට මුහුණ දෙනු ලබන අවස්ථාවට මූලික සූදානම මේ ගීය හරහා අපට ලබා දේ. අප පෙම් කරන්නේ මනෝරාජිකව ය. පෙර සැලසුමක් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව අප සිත තුළ සන්තර්පණය වෙයි. මුලින් කී පරිදි ප්‍රේමයේ අවසානය විරහවය. පෙම්වතා/ පෙම්වතිය මියැදීමද පෙම්වතාට/පෙම්වතියට විරහව ගෙන දෙන්නකි. ප්‍රේමයෙන් පරාජිත වූ අයෙකු තුළ හැඟෙන හැඟීම් සමුදායම මරණයේදී ද අපට අත් වේ. විමලාවන් අමරදේවයන්ගේ දෙණ බඳා හඩන සේයාවට මේ ගීයේ මුල් පද පේළිය අමුණන්නේ ද ඒ නිසා විය හැකිය. ප්‍රේමයේ උන්මාදය නැගෙන සෑම අවස්ථාවකම ඇය/ ඔහු අප හැර යනවා යන සෘණාත්මක සිතිවිලි වළල්ලක් අප තුළ නොනැගේ. නමුදු ඒ වියෝගයට අප මුහුණ දිය යුතුව පවතී. පෙම් කිරීම යනු එයමය. විරහව ලඳ තැනදී ඇයගෙන්/ ඔහුගෙන් ලැබූ ප්‍රේමය සිතින් සිතා සතුටු විය හැක්කේ එවිට ය. මේ ගීතය තුළ අඬංගු වන්නේ එවැන්නකි. "අඳුරට ඉඩ දී අඳුරේ සැඟවී අඳුරට ඉඩ දී අඳුරේ සැඟවී ඔබගෙන් වෙන්වී මම යන්නම්" "සියුමැළි දෑතින් ඔබ හිස අතගා ඔබ නිදි කරවා මම යන්නම්" යන වචන වලින් කියා දෙන්නේ ප්‍රේමයෙන් බැඳුණු කළ තමන් විසින් අනෙකා කෙරෙහි ඇති වන සංයමය යි. හැර යාම දරුණු වුව ද, වේදනාත්මක වුව ද, කෙසේ වුව ද, පෙම් කරන්නා පෙම් කළා යැයි අනෙකාට හඟවන අවස්ථාව විප්‍ප යෝගය යි. හැර යාමේ දී ඔහුට/ ඇයට වෛර කිරීමක් සිදු වනවානම් එය තමන් තවදුරටත් ප්‍රේමවන්තයෙක් නොවන බවට සමාජයට ලබා දෙන මුල්ම ඉඟිය වනවා බවට නොඅනුමානය. තමන් හැර යන අවසාන මොහොතේත් අනෙකාට යහපතක් වේවායි පතන ප්‍රේමයක් තමා තුළ තිබිය යුතුය. නොඑසේනම් ප්‍රේමය මළගමක් හා සම වනු ඇත. මේ ගීතය අසන අසන මොහොතක් පාසා අප තුළ ඇති වන සමාධි ගුණයක් වෙත්නම් ඒ සමාධියම ප්‍රේමය ලෙස ගැනීමත්, ප්‍රේමය අත්හැර යාමේදීත් අප සිත තුළ ඇති විය යුතුය. ෆැන්ටසියා ව අශික්ෂිත එකක් වූ විට තත්වය භයංකාරය. වෛරය, රාගය, මෝහය යන ත්‍රිවිධ අංගයන්ගෙන් සමන්විත වූවෙකු කිසි විටෙකත් අනෙකාගේ සැප නොපතයි. තම සැපම පතා සෑම මොහොතකම ක්‍රියාත්මක වෙයි. එයින් විරහවකට පත් වූවෙකුට ප්‍රේමයේ සුරාන්තය අත්විඳිය නොහැකිය. මෙය දිනක් ප්‍රවීණ ගේය පද රචක රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් විස්තර කලේ "ඔබ සඳහටම නිදිකරවා මම යන්නම්" යනුවෙන් එවැන්නන් පතන බවයි. හුදෙක් ප්‍රේමයේ ඇතුලාන්තය විය යුත්තේ අනෙකාට තමා මළත් ප්‍රේම කිරීම ය. තමා මිය ගියද ඒ දරුණු අද්දැකීමට මුහුණ දෙමින් ප්‍රේම කිරීමට මිනිසුන් හුරු වූ විට ප්‍රේමය යැයි කියා වස පානය කිරීම ද, මහා පර්වත මතින් බිමට පැනීම, ගෙළ වැළ ලා ගැනීම, වැනි සිය දිවි හානි කර ගැනීමෙන් පෙම්වත් ජීවිත අනතුරේ නොවැටෙනු ඇත. සදාතනිකව ප්‍රේම කිරීමට නොහැකි වූ අස්ථීර ලෝකයක හැකි පමණින් පෙම් කිරීමට අප උගත යුතුය. 

 |ගුරුගොඩ සිරිවිමල