සයන පූජා,රන්තැඹිලි, රන්දෝතළු, ලක්ෂ ගණනේ මල් පූජා

මම අවුරුදු ගණනාවකින් කිසිඳු වන්දනා චාරිකාවක් ගිහිල්ල නැහැ. ගමන් යන්න තියෙන අකමැත්ත ඒකට හේතුව. ඉස්සර අපි පිරිවෙනෙන් හෝ පංසලෙන් වන්දනා චාරිකා යනව. ඒ ඉතින් යද්දි අනිවාර්යෙන්ම යන්නෙ අනුරාධපුර තමයි. අපි ඉස්සර අනුරාධපුර යද්දි පොඩිකමට කිසි දෙයක් නොතේරුණාට ඒ ගමං ගැන නැවත කල්පනා කරද්දි හිතෙන දෙයක් තමයි අනුරාධපුරය කියන්නෙ මනුස්සයෙක්ව එකපාරින්ම නිවිච්ච මනුස්සයෙක් බවට පත් කරන්න පුලුවන් තැනක්ය කියන එක.

රුවන්මැලි සෑය(මහාසෑය), මහා බෝධිය කියන්නෙ මිනිස්සු දහ දාහක් මැද්දෙ වුනත් මනුස්සයෙක්ව නිවන්න පුලුවන් තැන්. අවසාන වතාවට වගේ මම රුවන්මැලි සෑයට ගියෙ සිවුරු පූජාවකට. එතන හරි කළඹලයි. මිනිස්සු සිවුරු අතේ තියාගෙන හරි කළඹලෙන් හාමුදුරුවරු පස්සෙන් ඉස්සරහින් යනව. ඒ අයව දැක්ක ගමන් තේරෙන්නෙ එයාලගෙ හිතෙන් සන්සුන් බව ගිලිහිලා කියල.

උදෑසන, දහවල දිස්වෙන හිස් අහස, සැලෙන ගහකොළ වැල, හිටි ගමන් එහෙ මෙහෙ දුවන මුවන්, මොණරුන් ඇතුලු සත්ව වර්ග, විවිධ සුවඳැති හඳුන්කූරු දුම් මික්ස් වෙලා එන කෝවිල් සුවඳ, තැනින් තැන මී කිරි, අයිස්ක්‍රීම්, බොබයි මොටයි විකුණන මිනිස්සු, වාහන වල ඩිකි ඇරගෙන කෑම කන මිනිස්සු, නැවත රාත්‍රියට හඳ විතරක් තනි වුන කළුවර අහස, පූජාස්ථානයට මඳක් දුරින් වැවකට ඉතා ආසන්නයෙන් සිංදුවක් කියල විනෝද වෙන මිනිස්සු, තැන තැන දිස්වෙන අතීත පුරාවස්තු කියන්නෙ අපේ හිත් විශාල දුරකට එක්ක යන ඒ වගේම එක තැනක නවත්වන සුන්දර දේවල්. ඒ හැමදෙයක්ම ශ්‍රද්ධාව නාමයෙන් අද වෙද්දි නැති වෙලා.

ඉස්සර නෙළුම් මල් දෙකක්, දුම් වලින් නැහැවුන හඳුන් කූරක්, කිරි පූජාවක්, උපරිම වුනොත් අටපිරිකරක් අතින් අරගෙන යන මිනිස්සු ගොඩකගෙ දකින පැහැදිලි බව අද එතනට යන එක මනුස්සයෙකුගෙ හිතේ නැති බව ඒ ඒ තැන්වල වීඩියෝ දකිද්දි මට පැහැදිලි වෙනව. එකිනෙකා පරයා මම මෙච්චරක් පූජා කරනව වගේ තරඟකාරී වටපිටාවක් එතනදි දකින්න ලැබෙනව. මිනිස්සු තමන්ට ආස විදියට පූජා සිද්ධ කරන එක එයාලගෙ වැඩක්. හැබැයි ඒවයෙන් තේරුමක් තියෙනවද කියල ඒ අය කල්පනා කළ යුතුයි.

මිනිස්සු වන්දනා කරන්න ඕන තමන්ගෙ හිත නිදහස් කරගන්න. හිතේ කාන්සිය නිවා ගන්න. ඇත්තෙන්ම ඒක ට්‍රිප් එකක් විය යුතුයි. කොහොම වුනත් අපේ රටේ චාරිකා වෙනුවෙන් බිහිවුන සම්ප්‍රදායක් නැහැනෙ. තනි පවුලක් වුනත් ගෙදරින් එලියට නිවාඩුවක් යන්නෙ මුළු ගෙදරම අලුත් විදියකින් ට්‍රිප් එකට එකතු කරගෙන.

කෙනෙක් කරන දේවල් තව කෙනෙක්ගෙ විනිශ්චයට ලක්වෙන එක යම් ආකාරයක ඕපදූප සෙවීමක් වුනත් මම හිතන්නෙ මිනිස්සු තමන්ගෙ හිත කඩා බිඳවගන්න සංචාර නොකල යුතුයි කියල. එකිනෙකා යෙදෙන තරඟයක තරඟ කරුවෙක් වෙමින් සෑයක් වටා රොක් වෙමින් විවිධ පුද පූජා කිරීමෙන් මිනිස් සන්තානයේ සනීපම දේවල් මඟ හරවගන්න එක කොච්චර අවුලක්ද. සයන පූජා,රන්තැඹිලි, රන්දෝතළු, ලක්ෂ ගණනේ මල් පූජා මේ හැමදේම එක්ක මිනිස්සු තරඟකාරී වෙලා. මේ හැමදේම දිහා බලාගෙන චෛත්‍යයටයි බෝධියටයි හිනාත් යනව ඇති.

-ගුරුගොඩ සිරිවිමල-