සිහළ දෙමළ මුස්ලිම් කල්‍යාණ මිතුරනේ!

දෙමළ මිනිස්සු හරි ලෙන්ගතුයි. ඒක සිංහලයා අතින් කොයිතරම් දුරට රැකෙනවද කියන එක එහෙම කියවන්න දෙයක් නෙමේ. සිංහල මිනිස්සුත් හරි ලෙන්ගතුයි. ඒත් අන්‍ය වූ සංස්කෘතියකින් අපිට ලැබෙන ලෙන්ගතුකම් අපිට විශේෂයි. 

    මෑතකදි මම අදුනන අක්ක කෙනෙක් පංසලට ආව හම්බෙන්න කොළඹ ඉඳන්. ඒ ආවෙ ඒ අක්ක වැඩ කරන තැන වාහනයක. එයාගෙ රියදුරා එක්ක. ඒ රියදුරා දෙමළ. මම ඉතිං කෑම කන්න දීල එහෙම වෙනත් වැඩ කරමින් හිටියෙ. අර දෙමළ මනුස්සය කාල පිගාන හෝදන්න යන වෙලාවෙත් එයාගෙ පපුවට අත තියල ස්තූතියි කියනව. කෑම රසයි කියනව. (මම දන්නව එදා කෑම රස නැහැ) ඒ කරල මාව දකින දකින සැරේ එයා පපුවට අත තියල මං ඉස්සරහ නැමෙනව. 

ඒ වැඩේ ඉවර වුනාට පස්සෙ මම ත්‍රීවිල් එකකත් එයාල එයාල ආපු වාහනෙත් එළියට ගියා. ඒ ගිහිං මම එයාලගෙ වැඩේ කරල දීල වෙන වැඩකට යද්දිනුත් ඒ දෙමළ මනුස්සය වාහනෙන් බැහැල මං ගාවට එන්න හදනව. මං ආයෙ එනව කියල අතින් සංඥාවක් දුන්න. ඉතිං ඒ වෙලාවෙත් මේ මනුස්සය පපුවට අත තියල ඔළුව නමනව ඩ්‍රයිවින් සීට් එකේ ඉදන්ම. ආයෙ මම එතන්ට එද්දි මේ මනුස්සය වාහනෙන් බැහැල මං එනකල් බලං ඉන්නව. මං යන්න යද්දි මේ මනුස්සය මොකද කරන්නෙ කියල බැළුව. ඒ මනුස්සය මං ගාවට ඇවිත් පපුවට අත තියල ඔළුව නැමුව. කෑම ටික රහයි කියනව. හිතවත්ව හිනාවෙනව. 

     ඒ වගේ දේවල් වෙද්දි මට හිතෙනව ලංකාවෙ තියෙන්නෙ දේශපාලනමය අවුලක් සහ ආකල්පමය අවුලක් විතරයි කියල. නන්දා මාලනී ගයන සුනිල් ආරියරත්නයන් රචනා කරන එක ගීයක තැනක තියෙනව මෙහෙම,

සිහළ, ද්‍රවිඩ, මුස්ලිම් කල්‍යාණ මිතුරනේ 

බොදුනු කිතුණු හින්දු ඉස්ළාම් සොයුරනේ 

එකම රටක ඉපිද ගැටෙමු මියෙමු යුධ වැදී

සතුරු කැළක සදළුතලෙහි ඉදිති මධු බිබී

මේ වචන ටික සදාකාලික ප්‍රශ්නයක විසඳුමක්. මේක අපිට තේරුම් කරල දෙන්න මැදිහත් වෙන්න ශාස්තෘවරු වගේ අය පහළ වෙනව. කාලෙන් කාලෙට, දීපෙන් දීපෙට. ඒත් ඒ අයත් අර සතුරු කැළ එක්ක අන්තිමේට සඳළුතලේ අතරමං වෙන එක විතරයි වෙන්නෙ. අන්න ඒ නිසයි අපිට අපේ ආකල්පමය වෙනසක් අවශ්‍යයි කියල කියන්නෙ. මේ සිස්ටම් එක එක්කෝ අර සතුරාට විසඳල දෙන්න පුළුවන්. ඒත් එයාල මේ වැඩේට එච්චර කැමති නැහැ. මොකද එයාලගෙ බඩට තට්ටු වෙන වැඩක් ඒක. එහෙම නැත්තං කවුරුත් කරල දෙනකල් බලං ඉන්නැතිව උඩ කියපු හතුරට එරෙහිව අපක්ෂපාතීව කැරැල්ලක් දියත් කරන්න වෙනවාමයි. 

       ඒත් අවාසනාවට එහෙම මැදිහත් වෙන්න නායකත්වය දිය යුතු අය අර හතුරන්ට වඩා ම්ලේච්ඡයි. සිංහල දෙමළ, මුස්ලිම් භේදයකින් තොරව සිරීපාදෙ නගින අයට ඒ අවස්ථාව තවදුරටත් නැති වෙන්න යන මොහොතක්, (සිරීපාදෙ බෝඩ් එක ගලවන්න යන එක ගැඹුරින් කියවාගන්න) නවසීලන්තෙ වුන සමූහ ඝාතනය අනේ හොඳයි කියන මාධ්‍යවේදීන් ඉන්න රටක් මේක. වර්ගවාදී, ආගම්වාදී ම්ලේච්ඡයන්ගෙ ගොඳුර වචන තරම් සරළ නැහැ. ඒවයෙ ප්‍රතිවිපාක අපි නැවත නැවතත් භුක්ති විඳිමින් ඉන්නව. ඒත් මේ රටේ සැබෑ මිනිස්සු ටික මේ වගේ පැතුමක ඉන්නෙ. 

ලේ නොගලන බිමක හුස්ම ගන්ට ඉඩ දියවු

අපට කැමැති කෝවිලකට යන්ට ඉඩ දියවු

දරු පැටවුන් සමග සිනාසෙන්ට ඉඩ දියවු

අපට නිදහසේ දොඩන්ට ඉන්ට ඉඩ දියවු

    වර්ගවාදීන්, ආගම්වාදීන් තමන්ගෙ ගොඳුරු බිමක් කරගත්ත මේ බිම්කඩ ලේ විලක් වෙන්න අවශ්‍ය පිඹුරුපත් දැන හෝ නොදැන ඔවුන් සකස් කරමින් ඉන්නව. ඒක අපි තේරුම්ගන්නකල් මේ ප්‍රශ්නය මේ රටේත් ලෝකයේත් පවතිනව!

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල

වැඩ ඇරී වැඩට යන ගැහැණුන්ගේ කතාාව

❝මෙයා මගේ පණ. මෙයා නැත්තං මං නෑ. මං කැත කියලනෙ මගෙ මහත්තය මාව දාල ගියෙ. ඒ නිසා මං දත් ටිකත් හදාගෙන, මමත් හොඳින් ඉන්න ඕන, මගෙ දරුවත් හොඳින් ඉන්න ඕන. මගෙ දරුවත් පෙන්වන්න ඕනනෙ මේ මගේ අම්ම කියල. ඒ නිසා අම්මත් ලස්සනට ඉන්න ඕනනේ. මහත්තය දාල ගියා වගේ දරුවව දාල යන්න බෑනේ. ඒ නිසා හදනව. හොඳට හදනව. මගෙ මහත්තය වෙන ගෑණියෙක් ගත්තට මං හොඳ විදියට හදල පෙන්නනව.❞ 

පසුගිය දිනවල ෆේස්බුක් එකේ බහුලව සැරිසරපු වීඩියෝවකි. එහි තරමක් කැඩුනු සිංහලෙන් කතාකරන දෙමළ ගැහැණියකි. උක්ත උදෘතය ඈ කී දේවලින් සමහරෙකි. 

ජගත් කාන්තා දිනය නිමවෙන්නේ ඊයේ ය. (2019. 03. 08 ) 

අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල භික්ෂු බලමණ්ඩලයේ කැඳවුම්කාර රත්කරව්වේ හාමුදුරුවෝ ඊයෙ තමන්ගේ ෆේස්බුක් පිටුවේ ලියන්නේ කාන්තාවන්ට සමතැන ලැබිය යුතු යැයි කියාය. 

වසර කීපයකට පෙර උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගලගේ පුවත්පත් ලිපියක උදෘතය වන්නේ "පිටියුටරි ග්‍රන්ථියෙන් හෝමෝන ක්‍රියාත්මක වූ පමණින් විවාහ විය නොවිය යුතුයි" යනුවෙනි.

ගැහැණිය රෑපාන්තරණය වේ. පිරිමින් හා සමානවම වගකීම් පද්ධයක් අඩු වැඩියෙන් ගැහැණිය ද ඉටු  කරන්නී ය. විටෙක දියණියක්, පෙම්වතියක්, බිරිඳක්, මවක්, සියල්ලම ඉක්මවූ කාන්තාවක් ලෙස ඇයට සමාජ වගකීම් කාලානුරූපීව ලැබෙන්නීය. සමාජ පද්ධතියම විනාස වී බංකොලොත් ස්වභාවයක් ගන්නා මොහොතක කාන්තා සමාජය මාර හොඳ විය යුතු යැයි නොසිතිය යුතුය. 

ඉහතින්ම දක්නට ලැබෙන උදෘතය තුළ කාන්තා සමාජයේ සැබෑ ප්‍රශ්නය මතු නොවෙයි. නමුත් ඇය ගැහැණියකි. ඇගේ ප්‍රශ්නය තුළින් සදාකාලික හෝ තාවකාලික මියැදුනු කාන්තාවක් නිර්මාණය වී ඇත. ඇය නැඟී සිටිමට වෙර දරන්නීය. 

මේ "මං අවුරුදු 16 ඉදනු ජොබ් එකක් කරනව. අවුරුදු දාසයේ ඉදන්ම කරේ අම්මට තාත්තට සලකන එක. දැන් මම දරුව වෙනුවෙන් රැකියාව කරනව."  මේ ඇගේ කතාවේ තවත් කොටසකි. 

ගැහැණියට හිමිවන අන්ත දුක්ඛිත ජීවිතයේ පසුබිම කවියකට නගන්නේ සම්මානිත කවියෙක් වන ලක්ෂාන්ත අතුකොරල ය. 

"වැඩ ඇරී 

වැඩට යති

ගැහැණු "

ඒ කෙටි කවිය යි. 

ආසියාතික සංස්කෘතිය තුළින් ගැහැණියට නිසි තැනක් ලැබෙනවාද යන්න ගැටළුකාරී ප්‍රශ්නය කි. බමුණු දිට්ඨිය තුළින් තවමත් ගැහැණිය දෙස ගැහැණුන් ද පිරිමින් ද බැලීම නිසා මේ අවුල ලිහා ගැනීමට නොහැකි තැනකට පත්ව ඇත. 

ශ්‍රී ලංකා දුම්රිය සේවය මගින් කාන්තාවන්ට දුම්රියේ වෙනම කොටසක් වෙන් කිරීමෙන් හෝ විශේෂ රැකියා අවස්ථා, ණය පහසුකම්, සනීපාරක්ෂක තුවායෙහි මිළ ගණන් බදු අඩු කිරීමෙන් මේ ප්‍රශ්නය විසඳිය නොහැකිය. අවශ්‍ය ආකල්පමය වෙනසකි. එ් බලාපොරොත්තුව ගැහැණිය තුළවත් පිරිමින් තුළවත් සමාජ සම්මතයෙන් දුරස්වී ඇත්ත තත්වයට මුහුණ දීමට ඇති අකමැත්ත නිසා මිලානවී ගොස් ඇත.

ලංකාව පමණක් ගත් විට ලංකාවේ මිනිසුන් යනු කාන්තාව නිසාම ගොඩ යන සත්ව කොට්ඨාශයකි. විදේශ විනිමය ඉපැයීම් ගත් විට කාන්තාවන් පෙරදිග නිවෙස්වල වලං සෝදා හම්බ කරන ධනය ය. අනෙත් අතකින් ගත් විට ලංකාවේ ඇඟලුම් කර්මාන්තය ය. ලංකාවේ තරුණ ගැහැණුන්ගේ හයියෙන් ශක්තිමත් වූ ඇගලුම් කර්මාන්තය යනු දේශීය නිෂ්පාදන නිසා රටේ නමත්, ආර්ථිකයත් යම් තැනකට පැමිණ ඇත. ලංකාවේ තේ කර්මාන්තයෙන් සීයට පනහකට වැඩි කොටසක් කාන්තාවන්ගේ ශ්‍රමයෙන් දියුණු වූවකි. 

විදේශ ශ්‍රමය

ඇගලුම් කර්මාන්තය

තේ කර්මාන්තය නිසා අප රටේ ආර්ථිකයෙන් සීයෙන් වැඩි කොටසක් ශක්තිමත්ව පවතින බව දන්නෝ දනිති. නමුත් මේ සේවාවන්ගේ ශ්‍රමය කැප කරන ගැහැණුන් ගේ ප්‍රශ්න වලට විසඳුම් නොමැති වීම අපගේ අවාසනාවකි. 

ලංකාවේ සෑම වසරකම කාන්තා දිනයන් සැමරුව ද දින 365 දවසින් දින කීයක් හෝ කාන්තාවන්ගේ ප්‍රශ්න වලට විසඳුම් ලැබී ඇද්ද? කාන්තා අයිතීන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින ස්ත්‍රීවාදීන් සෑම දිනකම අව්වේ කර වී උද්ඝෝෂණ, පා ගමන්, විරෝධය පෑම් වලට විසඳුම් තවමත් ලැබී ඇද්ද යන්න ප්‍රශ්නයකි. 

කාන්තාවන් වෙනමම සත්ව කොට්ඨාසක් ලෙස සිතීමත්, ඔවුනට වෙනමම අවස්ථා ලබා දීමෙන් ඇති වන බෙදුම්වාදය තුළින්වත් කාන්තාවන්ගේ සැබෑ ප්‍රශ්නයට විසඳුම් සොයාගත නොහැකිය. 

කාන්තාව කාන්තාවම බව ආකල්පමය වෙනසක් තුළින් අවබෝධ කරගන්න තුරු මේ ප්‍රශ්නය අපට විසඳාගත නොහැකි ය. 

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල

අදාල වීඩියෝව ‌ෙමෙතැනින් නරඹන්න.....

කෙසේ වෙතත් අප වැඩ ඇරී ගෙදර යා යුතුමය

ලංකාවේ මිනිසුන් වැඩිපුරක් දවස ගෙවන්නේ මහපාරේය. දුෂ්කරතා බහුල ප්‍රදේශ හැරෙන්නට සියළු මිනිසුන් මගීන්ය. ඔවුන් දැනුවත්ව හෝ නො දැනුවත්ව මගීන් වී හමාරය. අද වන විට ජනාකීර්ණ නගර නිර්මාණය වන්නේම මගී ප්‍රශ්නය නිසාවෙන්ය. නැතහොත් නගර තුළ ජනාකීර්ණත්වයක් නො පෙනේ.           මිනිසුන් මේ මහා කරුමයට හසුවී, මිලින වී යාමට නියමිත වුන්ය. ලංකාවේ මගී ප්‍රවාහනය සිදු වන්නේ බස් මුල් කරගෙනය. නො එසේනම් දුම්රිය ය. පෞද්ගලික වාහනයකින් ගමන් බිමන් යන මිනිසුන් සිටිය ද එය ද ගෙවුනු දස වසරින් පසුවට බැළු කළ කරුමයක්මය. ලංකාවේ බස්වල ඇත්තේ අදෝනාය, වරෙක සිඟන්නන්ය, වරෙක කොන්දොස්තරය, වරෙක රියදුරු තැනය, වරෙක මගියෙක් ය. එ් කවුරුත්ම නැතිනම් කැසට් එක හෝ රූපවාහිනිය ය,

      මිනිසුන් තම රැකියා ස්ථානයෙන් එළියට ඒමට පෙර සේවකයන් ය. රැකියා ස්ථානයෙන් එළියට පැමිණි පසු මගීන්ය. මගීන්ගේ කතාව ඇත්තෙන්ම දුක් බරය. ලංකාවේ බස් එකක හෝ දුම්රියක යන මගියෙක් මානසික හෝ ශාරීරික පීඩනයකින් තොරව බසයෙන් හෝ දුම්රියෙන් බසිනවානම් ඒ මගියා ලංකාවේ සිටින වාසනාවන්තම මගියා ලෙස හැඳින්විය හැකිය. කණ දෙවනත් කරවන සුළු හෝන් හඬින් පීඩිත මගීන් හිස ගිනිගත්තවුන් සේ තම නිවෙස කරා යති. එසේත් නැතිනම් ගායකයන් යනුවෙන් කියා ගන්නා පසික්කාඩුවන් විසින් වමාරන වචන ගොන්නක් නිසාවෙන් කන් බිහිරි කරගෙන මගීන් නිවසට ගොඩවෙති. එය අතිශය අකාරුණික ඇත්ත තත්වය ය.         දිනක් පොඩි සාදු විසින් මුහුණු පොතේ බස් පිළිබඳව ලියන ලද සටහනකින් පසුව විදේශීය රටවල සිටින බොහෝ මිතුරන් විදේශීය රටවල මගී ප්‍රවාහනය පිළිබඳව දැනුවත් කිරීම් කර තිබිනි. ඒ දැනුවත් කිරීම් අනුව බොහෝවිට යුරෝපා රටවල මගීන් ඉතා නිදහස් නිවහල් මගීන් ය. ඔවුන් බස්වල හැසිරෙන්නේ නිවෙස්වල ගත කරන සාමාන්‍ය ජීවීන් සේය. පොතක් කියවමින්, පත්තරයක් බලමින්, නිදහසේ ගීතයක් ශ්‍රවණය කරමින්, හෝ නින්දක් ලබමින් සිය ගමනාන්තය තෙක් යන මගීන් පිරිසක් යුරෝපා රටවල දක්නට ලැබේ. වසර දෙදහස් පන්සියයක ශිෂ්ඨ සම්පන්න මිනිසුන් සිටිනවා යැයි කියන සිරි ලංකාවේ මගීන් බස් එකට නගිනවා නොව පටවාගන්නවාය. පොල් දෙල් පටවනවා දැක ඇති නමුත් මගීන් පටවනවා දක්නට ලැබෙන රටක් ලෙස ශ්‍රී ලංකාවේ මගී ප්‍රවාහනය හැදින්විය හැකිය.                  ශිෂ්ඨත්වය පිළිබඳව උදේ හවා බණ දෙසන, ඒවා අසන මිනිසුන් තම ප්‍රායෝගික ක්‍රියාවලියේ දී අසමත් වීම උපාහාසාත්මකය. බසයට නගින විට රියදුරු අඩිය හප්පන්නේ "අර මැද ඉඩ තියෙන්නෙ ටිකක් පස්සට වෙන්නකෝ" යන වදනිනි. 

            බසයේ යන විට මගීන් ආකර්ශනීය ගැහැණියක දුටු කළ ජීවිතයකට නොලැබි ලිංගිකමය අද්දැකීමක් බස් එක තුළදිම ලබා ගැනීම සඳහා උත්සාහ දරයි. ඒ හා භාවිත වන පාරිභාෂික වචනයක් ලෙස ජැක් ගැසීම බාවිත කෙරේ. මේ සියල්ලක් ම මැද සුවපහසු ගමනාන්තය යන්න ලංකාවේ මගීන්ට සිහිනයකි. රටේ සියළු පද්ධතීන් නැති භංග වී, මං මුළාවී ඇති මොහොතක මගී ප්‍රවාහන පද්ධතිය පමණක් ඉතා ලක්සන විය නොහැකිය. නමුත් මේ රටේම, මගීන් ද මුහුණ දෙන ගැටළුවලට මුහුණ දෙන කොන්දස්තරලා හෝ රියදුරන් ද මේ ගැටළුව තේරුම් නොගැනීම ඔවුන්ගේ ද සවිඥානික බව පෙන්නුම් කරන්නකි. කෙසේ වෙතත් අප වැඩ ඇරී ගෙදර යා යුතුමය.

 |ගුරුගොඩ සිරිවිමල 

ඇස් ඉස්සරහ

පොඩිසාදුගේ ලියමන| යං|  

 ගිය 21 ඇස් ඇරුණ තවත් එක දවසක්. ඇස් ඇරෙනවා කියන එකට අර්ථ ගොඩක් තියෙනවා. බුදු හාමුදුරුවෝ තමන්ගෙ ප්‍රථම ධර්ම දේශනාවෙදි "චක්ඛුං උදපාදි" කියලත් දේශනා කරනවා.

 ඇස් කියන්නෙ ඇස්වලට, නුවණටත් පාවිච්චි වෙන වචනයක්. ගුරුවරුන්ට කියන්නෙ ඇස් පාදන්නො කියලනෙ. ඒත් ඇස් කියන්නෙ කවිවලට කියල මං මෙච්චර කල් දැනන් හිටියෙ නැහැ.

 ක්‍රිෂාන් රත්නායක කියලා කොල්ලෙක් තමන්ගෙ කුලුඳුල් කවි පොත ගිය 21 දා එළිදැක්කුවෙ මහවැලියෙදි. කවිය ගැන යම් යම් හෝඩුවා කතා බහවලිං පිරිච්ච දවසක් ගිය 21 වෙනිදා කියන්නෙ.

 ක්‍රිෂාන් පොත එළිදක්වන්න කලිම්ම බෙදාහැරීම් වැඩේ කරපු නිසා පොත කලිම්ම අරං කියවන්න පුළුවන් වුණා. ක්‍රිෂාන්ගෙ කවි තුළ ගැබ් වෙන කියවීම්වලට මම කැමැතියි. ඒ කවිවල අවංක බව ගැන මට කුකුසක් තිබුණත් ඒ කවි මාව යම් වින්දනයකට ලක් කරා. 

ප්‍රේමය ගැන වැඩිමනක් කවි අන්තර්ගත වෙච්ච කවි පොතක් තමයි ක්‍රිෂාන්ගෙ කවි පොත. ප්‍රේමයේ ස්වභාවයන් ගැන ලියැවෙන කවි ඉස්සරහ අපි බොහෝ විට සංවේදී වෙනවා. ඒකට හේතුව ප්‍රේමයත් ජීවිතයත් කියන්නෙ දෙකක් නොවී එකක් වීම නිසා කියලයි මට හිතෙන්නෙ

වසන්තයෙ මල් පිපෙයි නවම් මැයි ගස් පිරේ
ඇහැල රොබරෝසියන් ගස් නිතර මුණ ගැසෙයි

වැහැල තෙත ගුරු පාරෙ සිව්වසර දිග හැරෙයි

වැටුණු මල් පෙතිවලට පුරාතනයක් තිබෙයි

දිරා ගිය මතකයට යලි යලිත් පණ දෙන්න 

හිනාවෙන ආදරය එක තැනක හංගන්න 

කතාබස් කළ තැනට නොඑන්නට සමුදෙන්න 

අපි ආය එනවනම් මට හිතයි නවතින්න

                                            - 20: පිටුව -

ක්‍රිෂාන්ගෙ කවිකම තියෙන්නෙත් ප්‍රේමය සම්බන්ධයෙන් ලියන කවිවලමයි. ක්‍රිෂාන් පෙම් කවි ලියන වැඩේ අවබෝධයෙන් කරනවා කියන එකයි මගේ විශ්වාසය. සමුගැනීම්, එක්වීම්, අපේ ජීවිත යලි යලිත් ආලෝකවත් කරනවා. විරහව කියන්නෙ හරියට ටෝච් එකක් වගේ වෝට් 100 ක 200 ක බල්බ් එකක් වගේ. 

සෑම විරහ වේදනාවක්ම අපිව නැවත නැවතත් ආදරයක් ගැන හිතන්න පොළඹවනව. 

රැල්ලෙ හැප්පෙන බිඳෙන වාරේ 

අනේ තනිවෙමු කියපු ඇවිටිලි 

ලියන්නට එක පොතක් මදිවෙයි 

ආදරේ ගැන කරපු පැමිණිලි 

පැයක් කොටහක් තෙපල උන්නට 

ආදරේ ගැන විතක් සැනැහිලි 

ගණන් කර කර බැලුව තැනකදි 

ඉතුරු වෙයි සිල්ලර ම සැරසිලි

                                     - 67: පිටුව 

ආදරේ සියුම් තැන් සැහැල්ලුවෙන් කවියෙ අද්දැකීම් විදිහට භාවිත කරන අපූරුව ඒ කවිවලට මනා ආලෝකයක් ගෙනත් දෙනවා. මේ හැම කවියකම අපූර්වත්වය රසික මන පිනවීමට සමත් යැයි මම විශ්වාස කරන්නෙ යථාර්ථවාදයත් සෞන්දර්යවාදයත් හරි අපූරුවට තමන්ගෙ කවියට ග්‍රහණය කරගන්න ක්‍රිෂාන් දෙපාරක් හිතන්නෙ නැති නිසා. පොත පුරා දැක්වෙන බොහෝ කවිවල තියෙන්නෙ ප්‍රඥාව කරා පාඨකයාව තල්ලු කරගෙන යාමක්. එතනදි පාඨකයට කවිය එපා වෙන්නැත්තෙ සෞන්දර්යාත්මක කවියක් මේ තුළ ගැබ්වෙලා තියෙන නිසා. "හඳුනන ඉඩක නාදුනන චිත්‍රය" වගේ කවි තුළින් පාඨකයාව අතරමන් කිරීමත් නැවත නැවතත් කියවා අවබෝධ කරගත යුතු ලක්ෂණත් කවි මේ මොහොතේ කවි ලිවිය යුතු සැබෑ අරමුණු අතරට අපව කැන්දන් යනවා. 

මෙතැන උතුරය දෙමළ අකුරක ද ආලය 

නැතතන් නැගෙනහිර මුඩු ගමක විලාපය 

එකත් එකට ම දකුණ ය එහෙත් උඩරට යුද්ධ ය 

නැතත් පානම මුහුද ය තවත් මරණයෙ සද්ද ය

                                                         - 22: පිටුව -

ක්‍රිශාන් තමන්ගෙ කවියෙන් දේශපාලනික සමාජමය කතිකාවත් ගේන්න ගිහිං පරාජයවෙලා තියෙනවා. නමුත් ප්‍රේම කවියෙදි ලොකු සාර්ථකත්වයකට ගිහිං තියෙනවා. ඒ කවිවල ගැඹුර අපි විඳනවා. කෙහොම නමුත් ක්‍රිශාන්ට සුබ පතනවා. මේ මම ක්‍රිශාන්ගෙ කවි පොතේ වඩාත්ම ආස කරන කවිය.

හිතින් හීනෙන් නැවත හමුවෙන 

තැනක අපි ප්‍රේමය පටන් ගමු 

ඉනික්බිති මේ නපුරු තැන හැර 

හිමින් හමුවෙන තැනක නවතිමු

                                 - 67: පිටුව - 

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල

|ඔබ නිදි කරවා මම යන්නම් | ප්‍රේමණීය විරහව සහ මනෝරාජික ප්‍රේමයේ යථාර්ථය

 මම ප්‍රේමය ගැන මම සොයා බලමි. ප්‍රේමය කුමක් දැයි වැටහෙන තුරු සොයමි. වෙහෙසෙමි. ප්‍රේමයේ යම් යම් තැන් මට ග්‍රහණය වී ඇත. ඒවා පෙම් කරමින් සොයා ගත් පෞද්ගලික පර්යේෂණ ප්‍රතිඵල ය. මේ සියල්ලක් අවසන ප්‍රේමයෙ හි අග්‍රඵලය විරහවක් දැයි බෞද්ධානුකූල දෘෂ්ඨියකින් ප්‍රේමය දෙස බැලීමට මා නැඹුරු වුනෙමි. 

  ප්‍රේමය වියැකී ගොස් විරහවේ අන්තය දැඩිව අල්වා ගත් පසු අපට ප්‍රේමය විග්‍රහ කරගැනීමට ඇති සියළු සාධකයන් හමුවෙතියි සිතමු. එනම් ප්‍රේමය නම් විරහව යැයි මා අර්ථ දක්වන්නේ නැත. නමුත් ඕනෑම අයෙකු පෙම් කිරීමට ආරම්භය සකස් වන්නේ විරහවෙන් පසුවයි යන්න මාගේ දැඩි විශ්වාසය යි. 

 අම්මෙක්ට දරුවෙක් පෙම් කරන්නේ යම් ලෙසකද දරුවෙක්ට අම්මා කෙනෙකු පෙම් කරන්නේ යම් ලෙසකින්ද ඒ අයුරින්ම විරුද්ධ ලිංගිකයන් හෝ සම ලිංගිකයන් අතර වන යෞවනත්වයේ ප්‍රේමය දිගු විය යුතුයි මා සිතමි. යොවුන්, තරුණ, වැඩිහිටි, ඕනෑම අයෙකු මවකට වඩා පෙම් කරන්නේ තම ආදර වන්තියට හෝ ආදරවන්තයට විය හැක. එය ඒකාන්ත ලක්ෂණයක් නොවුන ද එහි බහුතර පෙනී සිටීම එසේමය. එසේත් නැතිනම් මවට ද, පෙම්වතාට/ පෙම්වතියට සම සම ප්‍රේමයක් දැක්වීම සුළභ කරුණකි.

 මළ ඉර බසිනා සැන්දෑ යාමේ ගීය රචනා වන්නේ සේකරයන් අතිනි. ගයන්නේ අමරදේවයන් ය. මට හිතෙන විදියට මා විග්‍රහ කරන්න යන ප්‍රේමයේ වින්දනීය මොහොත සේකරයන් අතපත ගා ඇති බවය. සේකරයන් මළ ඉර බසිනා සැන්දෑ යාමේ ගීය කුමක් අරඹයා රචනා කළාදැ'යි අප තුළ අදහසක් නැත. නමුත් අමරදේවයන් මිය ගිය මොහොතේ අමරදේවයන් වෙනුවෙන් මුහුණු පොතේ ලියැවුණු සෝ වදන් අතරෙහි සුළභව දැක්වුනේ මේ ගීයේ මුල් පද පෙළයි. අමරදේවයන්ගේ අවසන් කටයුතු සිදුවන මොහොතේ චිතකයට ගිනි දල්වන මොහොතේ මේ ගීය වාදනය වූ බව මතකය. අමරදේවයන්ගේ ප්‍රියාව වන විමලා අමරදේවයන් අමරදේවයන්ගේ දෙණ බදා හඬන මොහොතේ ගත් සේයාරුවකට මේ ගීයේ පද පෙළ අමුණා තුබූ අයුරු මට මතකය. ඒ ද ප්‍රේමයේ ස්වභාවයන්මය. මිනිසුන් බොහෝ දෙනෙක් අමරදේවයන්ට පෙම් කරන්නේ දැන් ය. මිය ගිය පසුය. ඒ ද මිනිස් ස්වභාවයම ය. අප තුළින් ඇති වන සෑම වින්දනයකම සතුට ලබන්නේ ඒ වින්දනය අප තුළින් බැහැර වූ පසුය. එය ස්වභාවයක් ද? අප පුරුදු වී ඇති අයුරුද ? යන්න ප්‍රශ්නාර්ථයකි. කෙසේ වෙතුදු සේකරයන් මේ ගීය තුළින් අපට පෙන්වා දෙන්නේ ප්‍රේම ෆැන්ටසියාවයැයි කිවහොත් නිවැරදිය. ප්‍රේමවන්තයා ඊළඟට මුහුණ දෙනු ලබන අවස්ථාවට මූලික සූදානම මේ ගීය හරහා අපට ලබා දේ. අප පෙම් කරන්නේ මනෝරාජිකව ය. පෙර සැලසුමක් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව අප සිත තුළ සන්තර්පණය වෙයි. මුලින් කී පරිදි ප්‍රේමයේ අවසානය විරහවය. පෙම්වතා/ පෙම්වතිය මියැදීමද පෙම්වතාට/පෙම්වතියට විරහව ගෙන දෙන්නකි. ප්‍රේමයෙන් පරාජිත වූ අයෙකු තුළ හැඟෙන හැඟීම් සමුදායම මරණයේදී ද අපට අත් වේ. විමලාවන් අමරදේවයන්ගේ දෙණ බඳා හඩන සේයාවට මේ ගීයේ මුල් පද පේළිය අමුණන්නේ ද ඒ නිසා විය හැකිය. ප්‍රේමයේ උන්මාදය නැගෙන සෑම අවස්ථාවකම ඇය/ ඔහු අප හැර යනවා යන සෘණාත්මක සිතිවිලි වළල්ලක් අප තුළ නොනැගේ. නමුදු ඒ වියෝගයට අප මුහුණ දිය යුතුව පවතී. පෙම් කිරීම යනු එයමය. විරහව ලඳ තැනදී ඇයගෙන්/ ඔහුගෙන් ලැබූ ප්‍රේමය සිතින් සිතා සතුටු විය හැක්කේ එවිට ය. මේ ගීතය තුළ අඬංගු වන්නේ එවැන්නකි. "අඳුරට ඉඩ දී අඳුරේ සැඟවී අඳුරට ඉඩ දී අඳුරේ සැඟවී ඔබගෙන් වෙන්වී මම යන්නම්" "සියුමැළි දෑතින් ඔබ හිස අතගා ඔබ නිදි කරවා මම යන්නම්" යන වචන වලින් කියා දෙන්නේ ප්‍රේමයෙන් බැඳුණු කළ තමන් විසින් අනෙකා කෙරෙහි ඇති වන සංයමය යි. හැර යාම දරුණු වුව ද, වේදනාත්මක වුව ද, කෙසේ වුව ද, පෙම් කරන්නා පෙම් කළා යැයි අනෙකාට හඟවන අවස්ථාව විප්‍ප යෝගය යි. හැර යාමේ දී ඔහුට/ ඇයට වෛර කිරීමක් සිදු වනවානම් එය තමන් තවදුරටත් ප්‍රේමවන්තයෙක් නොවන බවට සමාජයට ලබා දෙන මුල්ම ඉඟිය වනවා බවට නොඅනුමානය. තමන් හැර යන අවසාන මොහොතේත් අනෙකාට යහපතක් වේවායි පතන ප්‍රේමයක් තමා තුළ තිබිය යුතුය. නොඑසේනම් ප්‍රේමය මළගමක් හා සම වනු ඇත. මේ ගීතය අසන අසන මොහොතක් පාසා අප තුළ ඇති වන සමාධි ගුණයක් වෙත්නම් ඒ සමාධියම ප්‍රේමය ලෙස ගැනීමත්, ප්‍රේමය අත්හැර යාමේදීත් අප සිත තුළ ඇති විය යුතුය. ෆැන්ටසියා ව අශික්ෂිත එකක් වූ විට තත්වය භයංකාරය. වෛරය, රාගය, මෝහය යන ත්‍රිවිධ අංගයන්ගෙන් සමන්විත වූවෙකු කිසි විටෙකත් අනෙකාගේ සැප නොපතයි. තම සැපම පතා සෑම මොහොතකම ක්‍රියාත්මක වෙයි. එයින් විරහවකට පත් වූවෙකුට ප්‍රේමයේ සුරාන්තය අත්විඳිය නොහැකිය. මෙය දිනක් ප්‍රවීණ ගේය පද රචක රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන් විස්තර කලේ "ඔබ සඳහටම නිදිකරවා මම යන්නම්" යනුවෙන් එවැන්නන් පතන බවයි. හුදෙක් ප්‍රේමයේ ඇතුලාන්තය විය යුත්තේ අනෙකාට තමා මළත් ප්‍රේම කිරීම ය. තමා මිය ගියද ඒ දරුණු අද්දැකීමට මුහුණ දෙමින් ප්‍රේම කිරීමට මිනිසුන් හුරු වූ විට ප්‍රේමය යැයි කියා වස පානය කිරීම ද, මහා පර්වත මතින් බිමට පැනීම, ගෙළ වැළ ලා ගැනීම, වැනි සිය දිවි හානි කර ගැනීමෙන් පෙම්වත් ජීවිත අනතුරේ නොවැටෙනු ඇත. සදාතනිකව ප්‍රේම කිරීමට නොහැකි වූ අස්ථීර ලෝකයක හැකි පමණින් පෙම් කිරීමට අප උගත යුතුය. 

 |ගුරුගොඩ සිරිවිමල 

ආදරය ද? වැලන්ටයින් ද?

වැලන්ටයින් එකට තව දවස් 2යි. දවස් 364 දවසක් ආදරය නොකර ඉදල එකම එක දවසක් ආදරේ කරන එක අපේ වෙළඳ මහත්තුරු අපිට හදල දීල තියෙන ලස්සන දවසට තව දවස් දෙකක් තියෙනව. එහෙම ආදරයක් වනාහී අමුතූම එකකි. හැමදාම ආදරය කරන්න. එක දවසක් ආදරය සමරන්න. ඒක වැලන්ටයි දවසට දාගන්න. එතකොට ඔය දිනයක් තියෙන එකේ අවුලක් වෙන්නෙ නෑ. ආදරය, ස්නේහය, ප්‍රේමය මේ හැම දෙයක්ම එකක්. තැකීම, සැළකීම, ගෞරව කිරීම. ආදර්ශ කරගත් මහා අර්ථයක් තියෙන දෙයක් ආදරය. එහෙම අරගෙන යම් කෙනෙක් යම් දෙයකට, යම් කෙනෙකුට සළකනවනම් එයා පෙම්වතෙක්/ පෙම්වතියක්. මේ ප්‍රේමයේ විවිධ පැතිකඩ අම්මගේ ආදරය, සහෝදරයන්ගේ ආදරය, යාළුන්ගෙ ආදරය, මේ විදියට වෙනස් වෙමින් ලැබෙනව. නමුත් වැලන්ටයින් කියල අපි කතා කරන යෞවනත්වයේ හැඟීම ගැන අපිට ඉතාමත් තදින් දැනෙන දෙයක්. ලෝකයේ මේ ගැන ඉහළින් කතා කරල තියෙනව. එක පඬිවරයෙක් ලියනව මේ ප්‍රේමයේ හැඟීම ගැන, 

ප්‍රියාව නොදකින කල්හි දැකීමට සිත්වෙයි. දුටුවිට සිතෙන්නේ වැළඳගැන්මටයි. වැළඳගත් විට සිතෙන්නේ ඇයත් මමත් දෙදෙනා දෙදෙනෙකු නොව එක් අයෙක්ම වේවා!! 

යන ප්‍රාර්ථනය යි. මේ ප්‍රේමයේ තියෙන එක ස්වරූපයක්. ප්‍රේමයේ තියෙන දර්ශනීයත්වය දිස්වෙන්නෙ අව්‍යාජත්වය ඇතුලෙ. අනෙකාට ව්‍යාජ නොවී සිටීම ප්‍රේමයේ වැදගත්ම කාර්යභාරය ඉටු කරනව. කොහොම වුනත් මේ ආදරය බිඳ වැටුනු තැන් එමට ඇතත් ආදරය ගොඩ නැගුණු තැන් දකින්න බොහොම අඩුයි. මොකද ගොඩක් පෙම්වතුන්/ පෙම්වතියන් කැමතිම ව්‍යාජ ආදරයකට මිසක් ඇත්ත ආදරයකට නොවන නිසා. අන්තිමට ඒ හැම කෙනෙක්ම තමන්ගේ ආදරය තුළින් පරාජය හිමි කරගන්නව. අපිට පුළුවන් නම් මේ වැලන්ටයින් දවසෙවත් ව්‍යාජ නොවී ඉන්න. අන්න ඒක තමන්ගෙ ප්‍රේමයේ වැදගත්ම දිනයක් වේවි. වණිජ කරණයට ලක් වුන ප්‍රේමයට අර්ථයක් ලැබේවි. උවමනාවක් තියෙන මිනිහෙකුට හදිස්සියෙ ලැඟුම් හලක් හොයාගන්න බැරි වෙන වැලන්ටයින් දවස ආදරයේ ලිංගිකත්වය ගැන අපිට කතාවක් කියල දෙනව. ඒක වැලන්ටයින් දවසෙ මුඛ්‍ය පරමාර්ථයනම් වැලන්ටයින් නොපතන්!! පෙම් කරල විවාහ වෙන දෙදෙනෙක්ගෙ වැලන්ටයින් දවසෙ සිදු වෙන සිදුවීමක් "සුහර්ෂනී ධර්මරත්න" විසින් කවියක් කරනව. ඒකෙ මාතෘකාව " වැලන්ටයින් දවසෙත් අපි රණ්ඩු වුනා" කවිය ඔබවෙත ලබාදෙන්න තරම් පිටුවෙ ඉඩක් වෙන් වෙලා නැති නිසා මම ඒක ඔබට ලබා දෙන්නෙ නෑ. ඇයගේ "සුදුවත හැදි කෙකිණිය" කාව්‍ය සංග්‍රහයෙ තමයි මේ කවිය තියෙන්නෙ. විවාහය ගෙට එද්දි ආදරය පෑළ දොරින් පැනල යනව. ඒ ප්‍රේමයේ කඩාවැටීම නැවතිලා හැමදාම ප්‍රේම කරන්න කියන සොඳුරු ආයාචනය සිද්ධ කරමින් පෙම්වතුන්/පෙම්වතියන් හැමෝටම සුබ වැලන්ටයින් දිනයක් වේවා කියල ප්‍රාර්ථනා කරනව. 

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල  

මේ ඉවර වෙන්නෙ අපේ නිදහස් දවස්

අපිට තියෙන්නෙ කරලිය පිනවන්න. දින 365ක් තිස්සෙ ස්ක්‍රිප්ට් එකක් ඇතුලෙ වැඩ කරන කට්ටියක් නෙමේද අපි? උදේ පාන්දර නැගිට්ට වෙලාවෙ ඉදන් අපි ආගමික අදෝනා ටික අහනව. ඉස්සර අහනව. දැන් ඇහෙනව/අස්සනව. ඉට පස්සෙ උදේ තේ එක බීල, වොශ් දාගෙන, තව තව තියෙන අරව මේව කරගෙන, කෑම ටික කාල බීල රස්සාව කරා නමෝ විත්තියෙන් එළියට බහින අපි. රස්සාව ඉවර වෙලා හැමදාම වගේ එකම විදියට ගෙදර එන, කන බොන, නිවුස් බලන, රෑට කන, කාල නිදන, එහෙම ජීවිතයක් අපිට උරුම. මේකට අපි නමකුත් දාගන්නව. ඒකට කියන්නෙ ජීවත් වෙනව කියල. මොන ජීවිතද අප්ප. හැමදේකින්ම අපි නිදහස් නෑ. මහින්දගෙ පුතා යෝෂිත කාවද මැරි කලේ? එයා සිංහලද? පංසල්ද? පල්ලිද? කෝවිල්ද? එයා සුදුද? එයාගෙ සුදු ද? වපරෙද? පොට්ටද? රගර් ගැහුවද? වෙඩිම ගත්තෙ කොහෙද? වෙඩිමට දුන්නෙ මොනාද? බෙලිමල්ද? රණවරාද? ඇයි මෙයා මෙහෙම දුන්නෙ? අරයගෙ වෙඩින් එකේනම් මෙහෙමයි දුන්නෙ. අපේ ඔළුගෙඩි පිරිල තියෙන්නෙ ඔය ප්‍රශ්න වලිං. සමහර වෙලාවට තමන් වැහිල ඉන්න කෝටියක් ප්‍රශ්න වලිං මිදෙන්න නම් අනුන්ගෙ ප්‍රශ්න ටිකක් ඔළුවෙ දාගෙන බයිට් එකක් විදිහට පාවිච්චි කරන්නම වෙනව. නැත්තං බුදු අම්මෝ අපේ ප්‍රශ්න ටිකට විසඳුම් හොයන්න එපැයි අප්ප. ඔය ප්‍රශ්න ටික හිතන එක පැත්තකිං දාල නිකමට හිතන්න. සුද්ද ලංකාව දාල ගියාද? එහෙම නැත්තං අපි සුද්දන්ව පැන්නුවද? අපි සුද්දන්ව පැන්නුවනම් මං කියන්නෙ අපි වැරදියි. සුද්ද ලංකාවෙන් ගියපු දවසෙ ඉදන් මේ රට මොන වගේ තැනකද තියෙන්නෙ? සුද්ද අපිට ඉතිරි කරල ගියෙ මොනවද? සුද්ද ගියාට/ එලෙව්වට පස්සෙ ලංකාවෙ අපි ස්වාධීනව ලබපු ජයග්‍රහණ මොනාද? ඒ වසර 71 ඇතුලෙදි අපේ පාලකයො මොන වගේ විදියටද හැසිරුනේ? අපි මේ වෙද්දි ජාතිවාදය, ආගම්වාදය, ජයග්‍රහණය කරල තියෙනව. තමන්ගෙ පට්ටියෙන් මිදෙන්න බැරි කාඩ ම මී හරකව අපි අපේ රැලේ නායකය කරගෙන තියෙනව, එයාල හැසිරෙන විදියට අපිත් හැසිරිලා තියෙනව. ඒව ලේසි පාසු ජයග්‍රහණ නම් නෙමේ. ඒත් අපි තාම පාලනය වෙන්නෙ සුද්ද දීල ගිය නීති ටික ඇතුලෙ. ස්වාධීන නීතියක් නෑ. අපිට එහෙම එකක් හදාගන්න උවමනාවක් නෑ. සුද්ද දීල ගිය, තේ, පොල්, රබර්, ටිකෙන් යාන්තම් දවස ගැටගහගන්න රටක් අපි. දැන් ඒවගෙත් එක එක ප්‍රශ්න. ඒ ඒ කම්හල් වල විවිධ ගැටළු. මේ දවස්වල තේ වතු කම්කරුවන්ට තමන්ගෙ දවසෙ පඩිය 1000ක් කරන්න කියල තමන්ගෙ හාම්පුතාලට එරෙහිව නැගිටින්න සිද්ධ වෙලා. සුද්ද දීල ගිය ඒදඬු පාලම් ටිකෙන් තාමත් රට අරං යන්න හිතන නායකයො ඉන්න රටක්. සුද්ද දීල ගිය අධ්‍යාපන ක්‍රමයම තවමත් වෙනස් නොකර යහමින් පවත්වාගෙන යන රටක්. සියල්ල සුද්දගෙන් පවත්වාගෙන ගිහිල්ල හැම පෙබරවාරි 04 වෙනිදාවකම අපි නිදහස් වෙලා අදට මෙච්චරයි කියල ලෝකයාට හිනාවෙන්න කාරණා සපයල දෙන ලැජ්ජාවක් නැති ජාතිය අපි. සුද්දගෙන් මිදිච්ච බොහෝ රටවල් විශේෂයෙන්ම අසල්වැසි ඉන්දියාව අපිට වඩා ගොඩක් ඉහළින් ඉන්නව. අපි රටක් විදිහට ලෝකය ජය ගන්න අවශ්‍ය අධ්‍යාපනය, ක්‍රීඩාව, සෞඛ්‍යය, වගේ මූලික කාරණා වලදි දර්ශකයන් වල පහළම මට්ටමේ ජීවත් ඉන්න රටක්. අවුරුදු 71 තිස්සෙ අපි පොල් ටිකක්වත් ගාල නෑ. පොල් ටිකක් ගෑවනම් මේ රට පොල් කටු ටිකකින් හරි පිරෙනව. නව දැනුම, නව ආකල්ප, වලිං සංවර්ධනය නොවී තියෙන 2500ට එහා ගිය දැනුමෙන් සහ සුද්ද වසර 71 ට කලිං දීල ගිය දේවල් වලිං තවමත් නඩත්තු වෙන්න හදනව. මතක තියාගන්න. මීට වසර 2500ට එහා තිබුන දේ නරක නෑ. ඒක ඒ ඒ අවධි වල රටේ සංවර්ධනයට හේතු වුන ක්‍රමවේදයක්. ඒකෙන් අපි අදත් යැපෙන්න හදනවානම් ඒක විහිළුවක්, සුද්ද අවුරුදු 71 ට කලිං දීල ගිය දෙයින් නඩත්තුවෙන්න හිතන එක අලුතින් හිතන වැඩ පිළිවෙලක් නෙමේ. තාක්ෂණය මේ රටට කොයි තරම් විදිහට දෙන්න හැදුවත් ඒක අහලකටවත් ගන්න අපි බයයි. හෝමාගම තාක්ෂණික නගර ව්‍යාපෘතියෙ යට තියෙන ඇත්ත යථාර්ථය ඒක. කම්පියුටර්, මොබයිල් ෆෝන්ස්, නවීන උපකරණ භාවිතයෙනුත් අපි කරන්නෙ අපේ ගෝත්‍රික බව වඩාත් තීව්‍ර කරගන්න ක්‍රමයක් ගැන හිතන එක. ඒකයි අපි තවමත් ෆෝන් එක අරනුත් ආගම, ජාතිය ගැන හිත හිතා මරා ගන්න හදන්නෙ. ඒ ගෝත්‍රිකමය තත්වයෙන් අපිට නිදහස් වෙන්න පුළුවන් ක්‍රමයක් හදල නෑ. දවස් ගාණක් ගෙදරින් කාල එළියට යන දවසකත් ගමේ කඩෙන්, නෙළුම් කොලෙන්, පොල් අතු පැලෙන් බත් ඩිංගක් කන්න හිතන අපි, පීසා හට් එකට ගිහිනුත් පොළොස් රසැති පීසා එකක් කන්න තරම් ව්‍යාජ වෙන අපි. උපතේ සිට කසාඳය දක්වාම බටහිර පන්නයට ඇඳගෙන ඉදල විවාහ උත්සවයට විතරක් නිළමෙ කිට් එක අදින අපි. එහෙම ඇදගෙන ගිහිං සුද්දගෙ ක්‍රමේට හනිමුන් යන, එතන ගිහිල්ල ලේ පැල්ලම හොයන. අමුතු ජාතිය අපි. නිකමට හිතල බලන්න. අපි දින 364 දවසක් නිකං ඉදල එකම එක දවසක් නිදහස ගැන කතා කරනව. ඒත් නිදහස ලබාගන්න විදිය නෙමෙයි. අතීතයෙ අපි කරපු කියපු දේවල් ගැන. එදා වීරත්වය අද කෲරත්වය ලෙස සලකමින් අන් හැම ජාතියක්ම බිංදුවට දාල අන් හැම ආගමක්ම බිංදුවට දාල කතා කරන්න අපි හිතන්නෙ ඇයි? අපි සුද්දට එරෙහිව කරපු සටන ගැන හිතල ඒකෙන් රැකෙන්න හදනව මිසක්ක අපිට අලුතින් හැදෙන්න උවමනාවක් නැතිකම. මේචචර දේවල් ලියල ලියල අවසානෙ මගේ නිගමනය මෙච්චරයි. හිතවතුනි, අපි එක්කෝ පරණ විදිහට ජීවත් වෙමු! නැත්තං අලුත් වෙමු! මේ දෙබිඩි පිළිවෙතින් අපිට වෙන සෙතක් නෑ.

 |ගුරුගොඩ සිරිවිමල