නිධන් වස්තු

සමීප විහාරයක චෛත්‍යයක් සාදා එහි නිදහන් වස්තු සහ ධාතු තැන්පත් කිරීමත් හුදී ජන වන්දනාව උදෙසා අවස්ථාව ලබාදීමත් පසුගිය දාක සිදු වින. එය අතිශයින් රමණීය අවස්ථාවෙකි. සැදැහැයෙන් බොහෝ මිනිසුන් එක්ව මිළ මුදල් සේම ශ්‍රමය ද කාලය ද කැප කරමින් ගොඩනගා ගත් වෙහෙර සුද ට සුදේ බැබලෙමින් විහාරස්ථානයම ආලෝකවත් වන අයුරු බලා හිඳින තරම් සතුටක් සැදැහැතියෙකුට වාවා ගනු නොහැකිය. එක උපාසිකාවක් අප පිරිත් කියමින් සිටි තැනින් තම මිණිපිරියගේ දෑතේ එල්ලෙමින් කඳුළු වඟුරමින් යනවා මා දිටිමි. ඒ සතුටු කඳුළු ය. 

         කෙසේවෙතත් මේ වැඩ කටයුතු අස්සේ මගේ සිත ඇඳී යන්නේ නිධහන් වස්තු කෙරෙහිය. නිධහන් වස්තු විවිධ ය. අයෙකු මිය ගිය පසු භශ්මාවශේෂ ගෙන සොහොන් තනති. මිය ගිය තැනැත්තා පිදිය යුත්තකුනම් එය සොහොනක් නොවී චෛත්‍යයක් වනු ඇත. සමහරුන් භශ්මාවශේෂ ගෙන ජලයේ පා කර යවයි. කෙසේ වෙතත් ඒ සියල්ල නිධහන් වස්තුය. තැන්පත් වන්නේ හදවතේ ගැඹුරු තැනෙකය. ඒ මතක ලෙසය. මතකයන් අමතක කිරීම හෙවත් අතීතය වල දැමීම සජීවී මිනිසකුට කළ නොහැකි දෙයකි.

     ධම්මික බණ්ඩාරයන් ලියන හන්තානට පායන සඳ ගීතයේ කොටසක " මා ගැන මතකය ගුලි කර මහවැලියට දමන්න " යනුවෙන් ලියයි. නමුත් එය භෂ්මාවශේෂ ගඟ දියෙහි පා කරනවා වැනි සරළ දෙයක්නම් නොවේ. මිය ගිය, ජීවත් වන සියල්ලම අතීත කාලයට පිරිනැමෙන්නේ ඒවා මතකයන් ලෙස හදුන්වමිනි. බොහෝවිට චෛත්‍යයට නිධහන් වස්තු තැන්පත් කර හඬ හඬා ගිය උපාසකම්මාගේ කඳුළුවල කවර හෝ මතකයක් නිධන්ගත වී තියෙන්නට ඇත.

මතකය හෙවත් අතීතය යනු නිධහන් වස්තුය. ඒවා තැන්පත් වන්නේ සිත නැමැති කරඬුවේය. කරඬුව තුළ තැන්පත් වන සියළු මතක අපව සිනහවටත් කඳුළටත් යොමු කරවයි. අවාසානාව නම් මිනිස් සිත තුළ තැන්පත් ව ඇති බොහෝ මතක කඳුළු මතකයන් වීම ය. බොහෝ අය නිධහන් තැන්පත් කරන්නේ අනාගතය ගැන සිතමිනි. සමහරුන් නැවත ගොඩ නොගනිමියි යන අටියෙනි. අනාගතය ගැන සිතා නිධහන් කරණ වස්තූන් හෙවත් මතක ගැන බොහෝ අය සිහින ගොඩ නගති. නැවත ගොඩ නොගනිමියි යන අටියෙන් වස්තූන් හෙවත් මතක තැන්පත් කල අය වළ දැමූ/ තැන්පත් කරන ලද මතක ගැන සිතා හූල්ලති. සුසුම් හෙළති.

බුදුන්වහන්සේ දේශනා කරන්නේ,

අතීතං නානු සෝචාමී

නප්පජප්පන්ති නාගතං

පච්චුපන්නේන යා පෙන්ති

තේන වන්ණො පසීදති යනුවෙනි.

අතීතය දෙස බලා ශෝක නොකළ යුතුය

නොපැමිණි අනාගතය සිතමින් නොතැවිය යුතුය.

වඩාත් යහපත් වන්නේ වර්ථමානයේ ජීවත් වීමය.

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල

මා නැති කලෙක වුන් සුවදක් දැනුනාවේ.

|Mawbima | Young -යං | පොඩි සාදුගේ ලියමන - Podisaduge liyamana| Gurugoda siriwimala

2019.01.15
මා නැති කලෙක වුන් සුවදක් දැනුනාවේ.

කොච්චර වැඩ තිබුනත් සාහිත්‍යයට කළාවට තියෙන ලැඳියාවෙන් ඈත් වෙන්න පුළුවන් ද? ඊයෙ හවස 2.30 හමාරට විතර ඇඳට වෙලා ඉන්නැද්දි නිකම්ම නින්ද ගිහිල්ල. ඇහැරෙද්දි 9.30 විතර ඇති. මේ දවස්වල වැඩ වැඩියි. වැඩ වැඩි මානසිකත්වය මැද්දෙ නින්ද යන එකත් කොච්චර සතුටක්ද කියල හිත හදාගෙන නාල කරල කාමරේට ඇවිත් FB පැත්තෙ ගියා. ගිහිං උඩට පල්ලෙහට කර කර ඉද්දි අහම්බෙන් හම්බුනා පරසතු මල් සිංහල චිත්‍රපටයෙ ගීතයක්. කලිං බලල තිබුනත් මොකද්දෝ මතකයකිං හිත පිරිල. සිංදුව නැවත නැවත අහල බැරිම තැන චිත්‍රපටය බලන්න හිතුණ. ඉතිං රෑ එකොලහට විතර you tube ගාටන්න වුනා. 

  දන්නවනෙ ලංකාවෙ යූටියුබ්. ට්‍රෙන්ඩින් ලිස්ට් එකක් කියල එකක් තියෙනව ඒක දැක්කම ඔක්කාරෙට එනව. මොනා වුනත් ලංකාවෙ සංගීත කලාව ගැනනම් මාර සතුටක් එන්නෙ BNS ලගෙ ශෝ එහෙක සිංදුවක් දෙහෙකුත් ට්‍රෙන්ඩින් ලිස්ට්  එකේ තියෙන නිසා. 

  කොහොම වුනත් පරසතු මල් කියල සිංහලෙන් Search කරාම චිත්‍රපටයෙ සිංදුව ආව. ආයෙ ඉංග්ලිෂ් වලිං Search කරහම යාන්තං චිත්‍රපටයෙන් Cut කරපු කෑලි පහ හයක් පහු වෙලා Full film එක තිබුන.  ලංකාවෙ තියෙන අවුල තමා පරණ ෆිල්ම් එකක්, පොතක් පතක්වත් නෙට් එකෙන් හොයා ගන්න බැරි එක. සමහර සිංදු පවා හොයාගන්න හෙණ කට්ටක් කට්ටක් කන්න වෙනව. වගකිව යුතු බලධාරීන්ට ගෙවල් දොරවල් වල හරි හරියට යෙදිල තියෙන වෙලාවක අපි ඕව ගැන නොහිත ඉන්න එකම හොඳයි. 

     "පරසතු මල්" චිත්‍රපටය අවසාන වෙන්නෙ ලස්සන පඳ පේළි හතරකින්. මතක විදියට ඒක ලියන්නෙ මහගම සේකර. 

බටහිර අහසෙ රතු සිත්තම් මැකුනාවේ

දෙනිපෙත අඬන හිරියාමල් පිපුනාවේ

මා ආදරය කළ වග නොම හැඟුනාවේ

මා නැති කලෙක උන් සුවඳක් දැනුනාවේ

කවිය කෙරෙහි තියෙන අසීමාන්තික ආසාව නැවත නැවතත් පුපුරු ගහන්නෙ චිත්‍රපටයක් තුළිනුත් කවියක් ම මතුවෙලා එද්දි. ඒක හරියට ගින්නට පිදුරු දානව වගේ වැඩක්. 

     ඉර බැහැගෙන යන හැන්දාවක අහසෙ ළා රතු පාටින් අහස තියෙනව. හිත නිස්කලංක කරන ඒ සොඳුරු මොහොතින් අපිට මිඳෙන්න බෑ. 

එකම කෙල්ලෙකුට ආදරය කරල කරල හෙම්බත් වෙලා ඒත් ආදරේ නොලැබුණ මොහොත පෙම්වතා මිය යන මොහොතෙදි පෙම්වතිය සම්බන්ධයෙන් නැගෙන අතීත මතක ගින්නට දාල පුච්චල අළු කරන්න මොන පෙම්වතාටද හිතෙන්නෙ. අවසානෙ මිදීමේදී දැනෙන සැහැල්ලුව තේරුම් යන මොහොතෙ කරන ප්‍රාර්ථනාවක් තමයි මේ පද පේළියෙ අන්තර්ගත වෙන්නෙ. තමන් නැති කාලෙක වුනත් තමන් හිටිය වග දැනියං කියන ප්‍රාර්ථනාව තමා අහිමි පෙම් කතාවක අවසාන ⁣බලාපොරොත්තුව. හිත හදාගන්න ඒකම ඇති. පරසතු මල් චිත්‍රපටයෙ කමලට ආදරේ කරන බොනී මහත්තයගෙත් අවසාන පැතුම ඒක. තමන්ගෙ කැත කුණු වලිං වැහිල තිබුන ආදරේ කමල තේරුම් අරං තිබුනත් අවබෝධ කරගන්න තරම් කමල ට කමලගෙ හිත ඉඩ දෙන්නෙ නෑ. 

අවසානෙ බොනී මහත්තය කියන පෙම්වතාගෙ උරුමය සදාකාලික නින්ද. හැබැයි බොනී මහත්තය වුනත් ආදරය කියන්නෙ හිමි කරගැනීම නෙමේ කියන එක තේරුම් අරං හිටියනම් ඒ සදාකාලික නින්ද උරුම වෙන්නෙ නෑ. 

චිත්‍රපටයෙ මැදදි යෙදෙන ගීතයත් ආදරය ගැන අපූරු අරුත් මවනව. අමරදේව කියන ආද⁣රණීය හඬින් ඒක ගැයෙද්දි මහගම සේකරගෙ වචන දිය ඇල්ලක් වගේ අපූරුවට කඩා ⁣හැලෙනව. 

සුසුම් හෙලන තුරු ලතා ලපල්ලේ

සිහිල් සුලඟ හා වෙලී

මගේ කවුලු දොර තුලින් එබී

ඔබ සොයා ඇදේ

කොහොම වුනත් බොනී මහත්තය මැරෙනකල්ම ඇයව හෙව්ව. ආදරය විසින් ඔහුට ලබා දුන්න ශික්ෂණය මැගී වත්, නොනෙවත් ආරක්ශා කලා. 

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල

ගීතය - පරසතු මල් ගීය

සුබ නව වසර

|Mawbima|Young -යං|පොඩි සාදුගේ ලියමන - Podisaduge liyamana | Gurugoda siriwimala|සංස්කාරක - thiwanka wishwanath jaysekara | 2019.01.08 | සුබ නව වසර

2019 වසර ආරම්භ විනි. සුබ පැතුම්, සිනහවන් සමඟින් නව වසර ආරම්භ වෙත්ම සිතට මහත් සතුටක් මෙන්ද මෙම වසරේද මා වැනිම සාමාන්‍ය හුදී ජනයා වෙත සේවය කිරීමේ නොනිත් කල්පනාව හද තුළ සන්තර්පණය කරගන්නේ බලෙන් නොව සිතින්මය. ඉතිං, ඔබ වෙනුවෙන් අරමුණක් වෙනුවෙන් මෙම වසරේද ලියන්නට සිතමි. ගෙවුනු 2018 වසර බලාපොරොත්තු වූ යම් යම් කාරණාවන් කරා ඉතා ඉක්මනින් ලියමැනීමේ හැකියාව ලැබුනත් ජන සමාජය වෙනුවෙන් පැතූ යම් යම් අරමුණු සඵල කර ගැනීමට නොහැකි වින. එය කණගාටුවට කරුණකි. සමහරවිට එය ජන සංහතියේම කණගාටුවට කරුණක්ය. ගෙවුනු වසරේ ජනවාරි පළමු දා විවිධ සුබ පැතුම් පණිවිඩ සහ නව බලාපොරොත්තු පිරුණු සිනහවන් සහිත මුහුණු දක්නට ලැබුන ද ඒ මුහුණු වසර අඟ දෙසැම්බර් වන විට මිලාන වී අැඳ වැටීම ඛේදවාචකයක් බව සිහි කැඳවමි. වඩාත් මුග්ධ වූත් ජනතා චින්තනය ඉල්ලා සිටින, ලේ, රීරි මාංශ, අපට ලබා දිය නොහැකිය. අපට ගල් ප්‍රහාර එල්ල කිරීමේ හැකියාව ඇත. ඒ ගසන ගල මලක් කර ගැනීමට මිනිසුන් උත්සුක විය යුතු බව මගේ සුබ නව වසරේ පණිවුඩයයි. කුණු රස වෑහුණු කතා සල්ලාප මෙම වසර මුලදී ම අපට අසන්නට ඉඩ හසර ලැබී ඇත. සුනඛයෙකුට ගිණි තබා තම මුග්ධ ආශාවන් සංතර්පණය කරගත් මිනිසුන් ගැන අපට අසන්නට ලැබී ඇත. ඒ මෙම වසරේ පළමු මානුෂීය චින්තනය බිඳ වැටීම බව මගේ වැටහීමයි. අපි බෞද්ධ, මේක බෞද්ධ රටක් යැයි කියා ගන්නා මිනිසුන් ලංකාවට බුදු සසුන ලැබීමේ ආරම්භයේ දීම මිහිඳු හිමියන් ලබා දුන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ පණිවුඩය නව වසර මුල දීම කෙලෙසා ඇත. සියළු සත්වයන්ට ජීවත් වීමට ඇති අයිතිය මර්ධනය කර ඇත. ඉතිං වසර අඟ දී මහා ජනසංහාරයක් සිදු වූවත් ඒ ගැන පුදුමයක් නැත. නමුත් මේ තත්වය වළක්වා ගැනීමට අප උත්සුක වෙමු. තවද, සතිය සහ සමාධිය හෙවත් සිහියත් නිරවුල් මනසත් මේ වසරේ අප සටන් පාඨය කරගත යුතුව ඇත. නොඑසේනම් මේ වස⁣රද ලංකාවේ ආර්ථිකමය පරිහානිය ගිය වසරටත් වඩා වැඩි වනු ඇත. රාජ්‍ය සේවකයාත්, පෞද්ගලික සේවකයාත් දෙගොල්ලන්ම අප රට වැසියන් බව සිතට ගනිමින් රට වෙනුවෙන් ඉලක්ක ගත වැඩපිළිවෙලක් තම තමන් පෞද්ගලිකව ක්‍රියාත්මක කල යුතු අතර සමාජ දේහයේ යහපැවැත්ම වෙනුවෙන් කැපවීම පොදු අරමුණක් විය යුතු බව පොඩි සාදු මතක් කර සිටී. රටට පිළිලයක් වූ දේශපාලනය නව මාවතකට ගෙන යාමේ වගකීම මේ සියළු වැඩ පිළිවෙලෙහි මුඛ්‍ය අරමුණ වන්නේනම් 2020 වසරේ නව බලාපොරොත්තු පිරි සුවදායක සැප දායක මිනිසුන් ලෙස ලංකාවේ ජීවත් වන්නට අපට හැකි වනු ඇත. අප වැටී ඇති මහා ප්‍රපාතයෙන් එළියට එන්නට මේ වසරේ සිතා ගනිමු! ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කරමු!! සැමට සුබ නව වසරක් වේවායි පතමි!!! 

 |ගුරුගොඩ සිරිවිමල 

සිනහව විසින් මිනිහෙක්ව මොහොතක් හරි ජීවත් කරවනව.

| Mawbima | Young -යං |podisaduge liyamana |Gurugoda siriwimala | යං සංස්කාරක - Thiwanka Wishwanath Jayasekara | 2019.01.01

|සිනහව විසින් මිනිහෙක්ව මොහොතක් හරි ජීවත් කරවනව.

සල්ලි වලට හිනාවෙන්න බෑ. මිනිස්සුන්ව සතුටින් තියන්නත් බෑ. මිනිස්සු එක්ක එකතු වෙලා සතුට/ආදරය බෙදාගන්න සල්ලි වලට බෑ. සල්ලි කියන්නෙ තනි වස්තුවක්. 

ලෙඩත් සල්ලි වගේ කවදාවත් ලෙඩකට බෑ මිනිස්සුන්ව සතුටින් තියන්න. මිනිස්සු එක්ක එකට එකතු වෙලා සතුට/ආදරය බෙදාගන්න ලෙඩකට බෑ. ලෙඩ කියන්නෙ මිනිස්සු එක්ක එකට එකතු වෙලා මිනිස්සු සංසාරේ අතරමං කරන්න ආපු දෙයක්. 

සල්ලිත් ලෙඩත් අතරෙ ලොකු බෙදීමක් නෑ. 

හැබැයි මිනිස්සුත්, සල්ලිත් - ලෙඩත් , අතරෙ ලොකු පරතරයක් තියෙනව. මිනිසාගේ උපතේ සිට විපත දක්වාම අනිත් මිනිස්සුන්ව සතුටින් තියන්න පුළුවන්. තවත් මිනිස්සු එක්ක එකට මුහු වෙලා සතුට/ආදරය බෙදාගන්න පුළුවන්. මිනිස්සු කියන්නෙ සිනහවේත්, සතුටේත් සජීවී පොදු වස්තුවකට. ඒත් නිකමට හිතල බලන්න මේ තත්වය අද වෙනස් වෙලා නැද්ද? මිනිස්සු හැමදේම කරන්නෙ සල්ලි වෙනුවෙන්. සල්ලි හොයන්නෙ සතුට වෙනුවෙන්. සතුටත් සල්ලිත් අතරෙ ලොකු පරතරයක් නැති තරම්. සිනහවේත් සතුටේත් සජීවී පොදු වස්තුව කියන මිනිස්සු අද බලය වෙනුවෙන් එකිනෙකා ඇණ මරා කොටාගනිද්දි, බිම් අයිතිය ඉල්ලල පොදු ප්‍රශ්න ඉවත⁣ට දාල ප්‍රතිවාදීන් හදාගෙන ගැටෙද්දි අපිට සිනහව, සතුට අමතක වෙනව. වියරු මිනිස් පරපුරක් බිහි වෙන්නෙම බලය, ධනය, වියරු ආශාවන් රජයන සමාජයක. 

හැබැයි අපිට හිනාවෙන්න,සතුටුවෙන්න එකම එක බලාපොරොත්තු සහගත කාරණයක් ඊයෙ පෙරේද ලෝකෙටම පෙන්නුවෙ ඕස්ට්‍රේලියානු ක්‍රිකට් කණ්ඩායම. මගේ හිතේනම් ඒ මතකය බොහෝ කල් රැදේවි.

"Archie කියන්නෙ වයස හතක නොදරුවෙක්. මේ දරුවට උපතින්ම හදවතේ ආබාධයක් තියෙනව. සැත්කම් කිහිපයක් නිසාම පණ බේරිලා ජීවත් වුනත් නිට්ටාවටම සුවයක් නෑ. ඉතිං මේ දරුවට නොබෝ දිනකින් නැවත ශල්‍යකර්මයක් සිද්ධ කරනව. මේ ශල්‍යකර්මය නිසා සමහර විට මේ දරුව මිය යන්නත් ඉඩ තියෙනව. මේ නිසාම මේ දරුවගෙ තාත්ත අවසන් කැමැත්ත වශයෙන් මොනාද කෙරෙන්න ඕන කියල මේ පුංචි දරුවගෙන් අහන්නෙ කොහොම හරි ඒ අවසන් ඉල්ලීම දරුව වෙනුවෙන් කරල දෙනව කියන චේතනාවෙන්. දරුවගෙ ඉල්ලීම සිය මව් රටේ ජාතික ක්‍රිකට් කණ්ඩායමේ නායකත්වය. හරිම අමාරු දෙයක් වුනත් මේ ඉල්ලීම තම දරුවා වෙනුවෙන් පියා ඉල්ලා සිටිනව. ඕස්ට්‍රේලියානු ක්‍රිකට් සභාව මේ දරුවගෙ ඉල්ලීම ඉටු කරන්න මැදිහත් වෙන්නෙ කිසිඳු කොන්දේසියකින් තොරව. ඒ අනුව ආර්චි අද (12/26 දින) ඇරඹුන ඕස්ට්‍රේලියාව සහ ඉන්දියාව තරග වදින අළු බදුන ටෙස්ට් තරගාවලියෙ තුන්වන තරගයේ නායකත්වය දරනව. මේ තරගය ආරම්භ කරමින් සම නායක ආර්චි සමඟ අනිත් ක්‍රීඩකයො ආර්චි පිට්ටනිය වටේ රවුමක් එක්කගෙන යනව. මහ තිර වලින් ආර්චි ටෙස්ට් ඇඳුම ඇඳගත්ත ඡායාරූපයකුත් දිස්වෙනව. ඒ විතරක් නෙමෙයි. නව නායක ආර්චි ට පිටිය පුරා මහා ප්‍රේක්ෂක ජන කඳක් අත්පොලසන් දීල ආචාර කරන්නෙ ආර්චිගෙ අවසන් කැමැත්ත අනුව. ඒ සියල්ල මැද ආර්චි පිටිය මැඳට ගිහිං ප්‍රතිවාදී පිලේ නායක විරාට් කෝලි සමඟ කාසියේ වාසිය පවා උරඟා බලනව. 

දැන් පුංචි ආර්චිගෙ හිත මොන වගේ සතුටකින් පිරිල ඇතිද? ආර්චි කියන නොදරුවගෙ වයස ගැන ඕස්ට්‍රේලියානු ක්‍රිකට් සභාව තැකීමක් කලේ නෑ. ඕස්ට්‍රේලියාවට අතිශයින් වැදගත් වෙන අළු බදුන වගේ තරගාවලියක ඒ වගේ අවස්ථාවක් ලබා දීල ආර්චිගේ අවසන් කැමැත්ත ඉටු කරන්න මැදිහත් වුන ඕස්ට්‍රේලියානු කණ්ඩායම වගේම ඒ මුළු මහත් රටටම අපි උත්තමාචාරය පුද කළ යුතු වෙන්නෙ වෙන දෙයක් නිසා නෙමෙයි. තමන්ගෙ සියළු වටිනාකම් පැත්තකින් දාල තව මනුෂ්‍යත්වයකට මිනිසත් කම පෙන්වන්න ලෝක ආදර්ශයක් දුන්න නිසා. 

නිවසේ ඇති දැඩි කරන කුඩා සතා සිව්පාවෙකුටවත් ආදරය, දයාව නොදක්වන සමාජයක එවන් සිදුවීම් අපි නැවත නැවත දැකිය යුතු වෙනව. 

ජාත්‍යන්තර , ආසියාතික තරග ජය ගෙන ලංකාවට ආපු ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන්ට අවශ්‍ය අවම ගෞරවය පවා නොදක්වූ ක්‍රීඩා බලධාරීන් සිටින ලංකාව වගේ රටක බලධාරීන් වගේම ඉහළ ශ්‍රේණි වල සිටින ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් පවා අත්විදිය යුතු සංවේදී කාරණාවක් තමයි මේක. ඊර්ෂ්‍යාවෙන් ඔද්දල් වුන මාන්‍යයෙන් හිත තර කරගත්තු විසම සමජයක් හරි මාර්ගයට ගන්න දාපු පදනම ඕස්ට්‍රේලියානු ක්‍රිකට් සභාවෙන් දාල දීල තියෙනව. ඒ මත ශක්තිමත් දේශයක්, මිනිසුන් හැදෙනකල් අපි බලාගෙන ඉන්නව.

මේ ලිපිය කියවන හැමෝම පුංචි ආර්චි ට සැත්කම සාර්ථක වෙන්නත්, දීර්ඝායුශ පතන්නත් අමතක කරන්න එපා.

❝It’s a human value to make another person smile. 

A smile will bring back life to a person even for a small moment.❞

මිනිස්සුන්ගෙ වගකීම තවත් මිනිසෙකුට හිනාවක් දෙන එක.

සිනහව විසින් මිනිහෙක්ව මොහොතක් හරි ජීවත් කරවනව. 

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල

අනුන් වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්න

 

Mawbima |Young -යං |පොඩි සාදුගේ ලියමන - Podisaduge liyamana |Gurugoda siriwimala
සංස්කරණය - Thiwanka Wishwanath Jayasekara
අනුන් වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්න

ජීවිතේ හැම තැනකම අපට තියෙන්නෙ පාඩම් ඉගෙන ගන්න. මොහොතින් මොහොත වෙනස් වීම් ඈත් වීම් එක්ක අපඅට ජීවිතේ කියන්නෙ ඉස්කෝලයක්. ඒක ඇතුළෙ අපට මහා පාඩම් ඉගෙන ගන්න අවස්ථාවක් ලැබිලා තියෙනවා. ඒ පාඩම් ඉගෙන ගන්නැතිව අපට අනාගතය පාස් කරගන්න අපහසුයි. 

අපි ඉපදුණ දවසෙ ඉඳන් නිකමට මතක් කරලා බැලුවොත් අපි ලබාගෙන තියෙන්නෙ අද්දැකීම්. පුද්ගලයො, වස්තු හැමදේම වෙනස් වෙමින් පවතිනවා මේ මොහොතෙදිත්. මේ ගෙවෙන මොහොත අතීතයට එක්වෙද්දි ඒක පාඩමක් වෙන්නෙ ඒ නිසයි. ඒ වෙනස්වීම අපේ අනාගතයට අපූර්වත්වයක් එක් කරාවි. නිසැකවම. 

මේ ජීවිතේට හම්බෙලා තියෙන කිසිම මිනිහෙක් අපේ ජීවිතයට වෙනස්කමක් කරල නෑ කියලා සහතික වෙන්න බෑ. හොඳ හෝ නරක විපර්යාසයක් මඟින් අපේ ජීවිතයට ඒ අය යම් බලපෑමක් කරලා තියෙනවා. ඒක හොඳ හෝ නරක වෙන්නෙ අපේ සිතුම් පැතුම් අනුව. එතන තමයි වැදගත්ම කාරණය ⁣තියෙන්නෙ. අපි හිතං ඉන්නවා නම් අපේ ජීවිතයට එන අය අපට ඕන දේ කරන්න ඕන කියලා ඒක වැරැදි ආකල්පයක්. කවදාවත් වෙන්නැති වැඩක්. එයාලා දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව එයාලා එයාලට ඕන දේම මිසක් අපට ඕන දේ කරන්නෑ. ඒ නිසා ඒ අතීතයේ ගිය අය දිහා වැරැදි විදිහට බලනවනම් ඒක වැරැදියි. 

දැනෙන හැම වේදනාවක්ම අපට මිදීම සඳහා පාඩමක් කියලා දෙනවා. ඒ වේදනාව දැනුණ කාල සීමාවෙ ලබාගත්ත මහා රිදුම් කන්දරාව. ඒ රිදුම් අපිට මිඳෙන්න පාර කපලා දෙනවා. ඒ නිසා අපි⁣මිදෙන්න උත්සාහයක් දරනවා. 

අපට මේ ජීවිතේ කියන ඉස්කෝලෙන් විශ්ව විද්‍යාලෙකට ඇතුළත් වෙන්න අවස්ථා තුනක් ලැබෙනවා. ඒ තමයි, තමා වෙනුවෙන් ජීවත් වීම, අනුන් වෙනුවෙන් ජීවත් වීම, සම සමව තමාත් අනෙකාත් වෙනුවෙන් ජීවත් වීම. 

මේ අවස්ථා තුනෙන් එකක් පිළිබඳව අවබෝධයෙන් අවබෝධ කරගෙන තෝරාගැනීමක් කරලා ජීවත් වෙන්න පුළුවන්. මෙතනදි අපි තෝරගන්න ඔප්ශන් එක මොකක් වුණත් අපට අනුන් වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්න වෙනවාමයි. අනුන් වෙනුවෙන් කඳුළු සැලීම්, සිත් රිදවා ගැනීම්, වෙහෙස⁣වීම්, සතුටු⁣වීම් හැමදේම කරන්න වෙනවා. ජීවත් වීම සඳහා ආත්මාර්ථය තෝරගත්තත් ඒක එහෙම්මමයි.

හැබැයි, 

අමතක කරන්න එපා අනුන් වෙනුවෙන් ජීවත් වීම සතුටට කාරණාවක් බව... 

❝ Day by day I realize 

Everything u miss about you 

Was never there in the first place 

- the person I fell in love with was a mirage -❞

ගුරුගොඩ සිරිවිමල

දරුවන් පැවිදි කිරීම හිංසනයක් ද?

 කුඩා දැරිවියන් දෙපළක් පැවිදි කිරීමත් ඒ දෙපළගේ ගිහි කල ඡායාරූපයකුත් මේ දිනවල මුහුණු පොතේ වැඩි වැඩියෙන් සංසරණය විනි. ඒ මතට විවිධ කැප්ෂන් යොදා තිබූ අතර සමහර ඒවායේ එය ළමා හිංසනයක් බවද සඳහන් කර තිබිනි. බෞද්ධ භික්ෂුවක් ලෙස මේ පිළිබඳව යම් පැහැදිලි කිරීමක් කිරීමට මට සිතේ. මෙය කියවීමේ දී හුදි ජනයාගේ හදවතට ඇටෑක් විය හැකි බවද මතක් කර සිටිමි. ඒ ගැන මා වග නොවෙමි. කුඩා දරුවන් සසුන් ගත කිරීමේදී අවැසි නෛතික ක්‍රියා පටිපාටිය Wasantha Siri Watagodaමහතාගේ වෝල් එකෙන් ඔබට කියවිය හැකිය. එහි දිගු ලියමනක් මේ වෙනුවෙන්ම වෙන් වීම සතුටට කරුණක් බවද සඳහන් කරමි. මම ද පැවිදි වන්නේ අවුරුදු 11 දී ඒ ද කුඩා වියේ දීය. මේ පිළිබඳව ගෙනෙන විවිධ මතිමතාන්තර විවිධයන් විසින් ලියා තිබුන ඒවා මා දිටිමි. "කන්න බොන්න නැති කමට" ,"ගෙදර තියාගන්න බැරි කාලකන්නි", ආදී වචන වලින් කුඩා දරුවන් මහණ කිරීම අර්ථ දැක්වූවන් දක්නට ලැබිනි. අ⁣ප නිවසේ ද අගහිඟකම් අදටත් ඇත. නමුත් මාගේ දැඩි පෙරැත්ත නිසා මා මහණ වූ වා මිස මවගේ පැරැත්ත නිසා මා මහණ වූවා නොවේ. ඇරත් ගෙදර සිටින දරුවකුට ලුණුයි බතුයි හෝ කන්න දී මවක් විසින් ඇති දැඩි නොකෙරේද? එනිසා කන්න බොන්න නැති කමට මහණ කරනවා යන්න ප්‍රලායකි. මිත්‍යාවකි. මම කුඩා කළ මහණ වූ පටන් යහපතක් මිස අයහපත් නොවීය. ඒ පිළිබඳව මාගේ ගුරු දේවයන්ට හිස නමා ආචාර කරන්නේ ගෞරව බහුමානයෙන් යුතුවය. බුද්ධ වචනයට අවනතව පාත්‍රයට වහන කපුටකු එළවාගැනීමට හැකි වියේ පසුවන දරුවකුනම් හේ මහණ කල හැකිය. තවද බුදුන් වහන්සේ විසින් පැවිදි කළ කුඩා දරුවන් ලෙස "සුනීත, සෝපාක, රාහුල " වැන්නන් පෙන්වා දිය හැකිය. මේ අයවලුන්ගෙන් සුනීතත් සෝපාකත් අගහිගකම් ඇති අයය. රාහුල එසේ නොවේ. රාහුල ශාක්‍ය වංශික සිදුහත්ගේ පුතුය. බුදුන් වහන්සේ ළමා අයිතිවාසිකම් කඩ කරාද? යන්න මීළඟ ප්‍රශ්නයයි. නූතන ළමා අයිතිවාසිකම් අතීතයෙන් අපට අනුමාන කළ නොහැකිය. නිරාගමික කිසිවකු විසින් නිවන නෑ කීවද බුදුන් ලඟ තිබූ උසස්ම දායාදය ඒ දරුවන්ට හිමි විනි. එනිසා එය ළමා හිංසනය යැයි කිව නොහැකිය. වර්ථමානයේ කුඩා දරුවන් පැවිදි කිරීම හිංසනයක්ද? යන්න ඊළඟ කරුණයි. වත්මනෙහි කුඩා දරුවන් පැවිදි කිරීම පිළිබඳව මට මෑතක වූ සිද්ධියකින් පැහැදිලි කර හැකිය. මා හදුනන සහෝදර පොඩිනමක් පසුගිය දා අපවත් වීය. ඒ පිළිකාවකින් වසර එකහමාරක් දෙකක් පමණ දුක් විදීමෙන් පසුවය. එහි දී උන්වහන්සේගේ ගුරුදේවයන් හැසිරුණ අයුරු නිසා මා ද ඇතුළුව බොහෝ දෙනා කළකිරීමට ලක් විනි. කුඩා දරුවකු මහණ වූ පසු එම දරුවාගේ මවත් පියාත් විය යුත්තේ ගුරු දේවයන්ය. ගුරු දේවයන් උන්වහන්සේ අත් හැරි පසු උන්වහන්සේට යන කළදසාව කුමක්ද? අවසන මාගේ ලොකුහාමුදුරුවන් උන්වහන්සේ අප විහාරස්ථානයට ගෙනැවිත් අපවත් වන තුරුම අැප උප සත්කාර කලේය. ඉහත කී පොඩිනම ළමා හිංසනයට ලක්විය. මීට අමතරව සිද්ධි බොහෝ ගනනක් ඇතත් ඒවා ලිවීම කෑ පතේ වසුරු කිරීම හා සමාන බැවින් නොලියමි. නොලියාම බැරි දේ පමණක් ලියමි. මා දන්නා තරමින් ළමා හිංසනය නොවන එකම තැන මාවරලේ භද්දිය හිමියන්ගේ ධර්ම නිකේතනය යි. උන්වහන්සේ තම ගෝලබාලයන්ට සලකන්නේ පියෙකු මෙනි. ඒ බව මටසැළ කලේ Sooriyawewa Sumedha තෙරුන්ය. වොශින් මැෂින් එකේ සිවුරු හෝදන එකම විහාරස්ථානය වන්නේ දැනුවත්ව මාවරලේ හිමියන්ගේ ධර්ම නිකේතනය යි. අනික් සැළකුම් ද එසේම ය. දරුවන්ගේ ළමා කාලය කිසිම අයුරකින් අවබාවිත නොවන සේ පැවිදි කොට සාසන චර්යාවෙහි යෙදීම කළ හැකි බවට කදිම නිදසුන වන්නේද එකී විහාරයයි. නමුත් මේ තත්වය හැම තැනම නොමැති වීම දුකට කරුණකි. කුඩා දරුවන් පැවිදි කිරීමෙන් උන්වහන්සේලා හෝ දායකයන් මෙකල සසුනෙන් ලබන නිවනක් නම් නොමැත්තේය. හයක් හතරක් නොදැන මහණ කොට බේත හේත පවා නොමැතිව මේ සසුන ඇතුලේ ජීවිතයත් මරණයත් අතර දරුවන්ට සටන් කිරීමට සිදුවන මොහොතක කාට හෝ වගවිය හැකිද? සසුනේ භාරකාරීත්වය ඇත්තේ හුදෙක් භික්ෂුවට පමණක් නොවේ. උපාසක උපාසිකා සහායද මෙය ගෙන යාමට අවැසිය. ගෞතම සාසනය නැති වෙලා කෙළවී පලයාන් යන අදහසින් මෙය අරුත් නොගැනිය යුතුය. කළ යුත්තේ ජීවත් වීමට වඩාත් සුදුසු වටපිටාවක් මේ තුළ නිර්මාණය කිරීමය. බොහෝ මැටි මෝලුන් පැවිදි කොට අළු ගසා බසා නැගිටින තැන ගෞතම බුද්ධ ශාසනය බවට පත්විය යුතුය. බොහෝ උගත් රටට සසුනට වැඩදායකව ජීවත් වූ භික්ෂූන් බොහෝ දෙනෙක් කන්න බොන්න නැතිව මහණ වී සාසනචර්යාවේ යෙදී ගොඩ නගා ගත් ජීවිතය අපට බැහැර කළ නොහැකිය. ඇරත් දානයට,පාංශුකූලයට සියක් නම බැගින් වඩමවා ගැනීමටනම් සසුන තුළ පිරිසක් සිටිය යුතුව ඇත. ඒ දායකයගේ සුඛ විහරණය ඒ වෙලාවට පමණක් සළසා ගන්නට සිතන බෞද්ධයන්ට ළමා අයිතිවාසිකම් ඒ වෙලාවට නොපෙනීම අරුමයට කරුණක්ද නොවේ. මමඋසස් පෙළ ලියන දිනයට පෙරදා බෝධි පූජා හයක් පමණ තබා ඇත. එදින ගිහි දරුවන් විබාගයට පාඩම් කරද්දී මට පමණක් අන්අයට විබාගයට සෙත් ශාන්තිය පිණිස බෝධි පූජා කිරීමට සිදු වීම අභාග්‍ය සම්පන්න සිද්ධියකි. බොහෝ පොඩිනමලාගේ තත්වයද එසේමය. මෙකළ සසුන තුළ පැවිදි වන ඕනෑම කුඩා දරුවකුට අවැසි රැකවරණය ලබා දීමට හැකි තැන්ද නොමැතිවාම නොවේ. නමුත් බහුතර පංසල් තුළ සිදු වන අකටයුතුකම් අතරින්, අතවරයට ලක්වීම ( පං⁣සලේ සෙල්ලම) රාත්‍රියට ආහාර නොදීම ගුටි බැට බැනුම් අඩු තක්සේරුව. මා දැක ඇති අකටයුතුකම්ය. අතවරයට ලක්වීම් ගැන මට අද්දැකීම් නැතත් එළියෙන් මා ලද තොරතුරු බොහෝ ඇත. උසාවි වල නඩු පවා ඇති භික්ෂූන් ඇත. රාත්‍රී ආහාරනම් අදවන විට බොහෝ තැන්වල ලබා දේ. නමුත් මේ දෙකම ගනං නොගෙන සිටියත් ගුටිබැට, බැනුම් , අඩුතක්සේරුව යන කරුණු කිසිම අයුරකින් බැහැර නොවේ. සසුන තුළ මෙවන් වතාවරණයක් උද්ගතව ඇති මොහොතක කුඩා දරුවන් මහණ කිරීම හිංසනයක් බව එක හෙළා පවසමි. ගුටිබැට හිරිහැරය, බැනුම් හිරිහැරය ලබන බොහෝ කුඩානමලාගේ මානසික තත්වයන් නිසා සිවුර හැර යාමත් සිවුර හළ පසු ඒ අයට අත්වන ජීවන ඉරණම ඉතා ⁣ශෝඛාන්තය. තම බළධාරීත්වය පෙන්වීමට ගෝල බාල ඔළුගෙඩි ටිකක් පෙන්වා ගැනීමට බොහෝ නායක හිමිවරුන්ගේ වියරු ආසාවන් නිසා දුෂ්කර පළාත්වලින් ගෙනැවිත් මහණ කොට ඉන්පසු කුළ කියමින් බනින අවස්ථා අප දැක ඇත. එවැනි අඩුතක්සේරුකරණය තුලින් මානසික පීඩාවන් , ඉගෙනීමටත් අන් කටයුතු වලටත් බාධා වීම ගැන වගකියන නායක හිමිවරුන් නැතිය. මා දන්නා තැනක කුඩා හිමිවරු වෙලාවට දානය වළදන්න ගිය පසු "තොපි වෙලාවට කන්නනම් එනවා" යනුවෙන්ද "පරක්කු වී ගිය විට ඒ නායක හිමියන් " තොපිට වෙලාවට කන්නවත් එන්න බෑ" යනුවෙන් පවසයි. ඒවිට කුඩා හිමිවරුන්ට තියෙන ඔප්ෂන් එක පිළිබඳව මටනම් පැහැදිලි නැත. තවද අම්මම්මෝ නැතිව බැන වදින ඉතාදැඩි පරුෂ වචනයෙන් කුඩා භික්ෂූන්ට බැනවදින ලොකු ස්වාමීන් වහන්සේලා අපමණය. අදින්නට සිවුර, කෑමට ආහාර, අවම පහසුකම්වත් නොමැතිව දිවි ගෙවන කුඩා ස්වාමීන් වහන්සේලා ඇත. සමහර විට අදුනන විහාරස්ථානයන්හි නායක හිමිවරුන්ට මේ පහසුකම් සලසීමට බැරිව නමුත් හැකි තරම් කුඩා භික්ෂූන් වෙනුවෙන් මෙහෙවර කරන නායක හිමිවරු ඇත. උන්වහන්සේලාටද මාගේ ආචාරය පුද කරමි. නමුත් තත්වය මීට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් ඉතා යහපත් ලොකු ස්වාමීන් වහන්සේලාද නැතිවාම නොවේ. මාගේ ලොකුහිමියන්ද ඉතා යහපත් බව

මෙතැනදීම ලියන්නේ කෘතවේදීත්වයෙන් යුතුවය. |

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල

 ප:ලි. ඇයි මුස්ලිම්,කතෝලික අයගේ ලමා හිංසනය ගැන ලියන්නැත්තෙ කියල අහන්න එපා. ඒවත් ලියනව.

බුද්ධ සාසනේට ලොකුම හානිය කලේ වක්කලී හාමුදුරුවො ද?

සිප වැළඳ ගැනීම්, පේන්ඩ බැරි පිහියෙන් අනින ඒව ලොකු කර කර බලන මාර ධර්මිෂ්ඨ සමාජයක් තියෙන්නෙ කොහේද? ඒ ලංකාවය. 

කුඩා දැරිවියක් බුදු පිළිමයක් සිප වැළඳ ගැනීමේ සිද්ධියක් ඇතුලත් ඡායාරූපයක් fb හි සංසරණය විය. එය ඉතා ආදරණීය ඡායාරූපයක් බව කිව යුතුය. මම ද එය මාගේ කාළරේඛාව මත උඩුගත කරන්නේ යම් වැකියක්ද සහිතවයි. 

ඒ වැකියට සම්පූර්ණයෙන් ඇතුලත් වන්නේ බන්දුල නානායක්කාරවසම් ලියූ නිරෝශා විරාජිනී ගයන " සිනා තොටක් විය" ගීතයේ අන්තරා කොටසකි. එය කොයිතරම් එම ඡායාරූපයට ගැලපෙනවාද යන්න මගේ මනසෙහි අඳුනකි. 

කෙසේ වෙතත් ඒ සඳහා අදහස් පළ කල අයෙකු පවසා තිබුනේ මෙය සාසන විරෝධී බවත් එ් නිසා සාසනය පිරිහීමට පත්වන බවත්ය. 

2500 ය මාර කරගත්ත සමාජයකින් මම මෙවන් දේවල් බලාපොරොත්තු වෙමි. ඒක අවුලක් නැත. වක්කලී හාමුදුරුවො බුදුන්වහන්සේ දෙස බලාගෙන සිටි කළ බුදුන්වහන්සේ වක්කලී හාමුදුරුවන්ට "පක්සා ගාතයට දෙකක් ඇන පල යන්ඩ සාසනේ කන්නැතිව" යනුවෙන් පැවසුවේ නැත. උන්වහන්සේ කීවේ වක්කලී රූපය දෙස බලා ඵලක් නැත. ගොස් විදසුන් වඩා රහත් වන ලෙසයි. 

නමුත් අපි තවමත් දූපත් වාසී ප්‍රබල ගෝත්‍රිකයන් පිරිසකි'යි යන්න දිනෙන් දින උත්කර්ෂයට නගමින් සිටිති. සියල්ල භෞතිකව පෙන්වන්නට උත්සාහ කරණ ලෞකික ලෝකයා ලෝකෝත්තර අයකුට උවද සිය ආදරය පෙන්වන විදිය මේක බව ගෝත්‍රවාසී හුදී ජනයන්ට නොතේරීම දුකකි. 

බටහිර රටවල සිය ආදරය පෙන්වන අයුර මේ විදිහය. ඔවුන් වඩාත්ම කැමති පුද්ගලයා ප්‍රසිද්ධියේ සිප වැළඳ ගැනීම, එසේත් නැතිනම් ඔහුගේ රුව ඇතුලත් ඡායාරූපයක් සිය ඇඳුම ලෙස භාවිත කිරීම, වැඩි වැඩියෙන් දක්නට ලැබේ. 

ලෞකික මිනිස්සු එහෙමය. අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම කියා වැළපි වැළපී හඬ හඬා සිටින සංස්කෘතියට වඩා එ් බටහිර සංස්කෘතිය සමඟ මටනම් පෞද්ගලිකව එකඟ විය හැකිය. පංසිල් නැති අපේ ලංකාවේ තලේබාන් බෞද්ධයන්ද දැනගත යුත්තේ ඒකය " සතුටින් සිනා සී ජීවත් වීමට අපද හුරු විය යුතුය.

තමා තුළ ඇති ගූඪ ගුප්ත වහල්කම තුලින් අනෙකාව මැන, ඒකාට පහර ගැසීමේ හුරුවේ ප්‍රතිඵල අප දිනෙක දැක ගත්තෙමු. ජඹුරේවල නැමති භික්ෂුවක් සපත්තු කඩයකට ගොස් නැංගුරමක ඡායාවක් තිබූ සෙරෙප්පුවකට එරෙහිව හඬ නැඟූ ඒ දැවැන්තමය අවස්ථාව හිරු නාලිකාව මඟින් දිටිමු. විදේශික කාන්තවක් සිය අතෙහි ගසාගෙන සිටි පච්චය ප්‍රශ්න කල ලංකාවාසී බොදු සැඳැහවතුන් හිතා ගෙන සිටින්නේ තමන් මෙන් අනිත් වුන්ද ආගම වෙනුවෙන් සිය අමුඪය පවා කැප කළ යුතු බවයි. ඒත් එහෙම එකක් නැත.

ඒ බෞද්ධයන්ගෙන් මේ ඉල්ලීම පමණක් කර මම නිහඬ වෙමි.

" ලංකාවේ සියළු බුදු පිළිම වහන්සේලා තිබෙන තැන් වලින් ඉවත් කරන්න, ඉඳිකර පහුවදා සිට කුසගින්නේ අව්වට වේලෙන, වැස්සට තෙමෙන බුදු පිළිම වහන්සේලා මක් කරන්නද? 

B.M.I.C.H ඉදිරිපිට ඉදිකර ඇති මහා හිටි පිළිම වහන්සේ ඉවත් කරන්න. කාක්කන්ට බෙටි දාන්ඩ බුදු පිළිම වහන්සේලා කුමට?

සියළු ධාතු තැන්පත් රුවන්මැලි සෑය වැනි මහා චෛත්‍ය රාජයන් කුමටද? සතේ පවා හම්බකරගෙන ඉන් බඩවියත රැක ගෙන බුදු දහම පවා ආර්ථික මාර්ගයක් කරගත් අපේ මාර බෞද්ධයිනි, ඒ චෛත්‍ය වහන්සේලා තව දුරටත් අපට කුමටද? චෛත්‍ය තියෙන්නේ සිය බඩ වියත රැක ගැන්මටද?

සියළු බෝධීන් වහන්සේලා ද ඉවත් කරන්න. මිනිස්සු මුළා කර කීයක් හරි හම්බ කරගන්නා බෝධි මාකට් රටකට අවැසි නැත. "

ඒවා ගැන මෙලෝ තැකීමක් නැති අපේ බෞද්ධයන් ට දැරිවියක් බුදු පිළිමයක් සිප ගැනීම පුදුම විදිහේ රිදුමක් ඇති කරන්නකි.

අනේ සාදූ!!!

|ගුරුගොඩ සිරිවිමල